zniszczenie

  • 31reszta — ż IV, CMs. resztaszcie; lm D. reszt częściej w lp 1. «to, co pozostaje z całości, z ogółu po odjęciu, zużyciu, wyczerpaniu itp. jakiejś części, liczby; pozostałość, ostatek; także o ludziach: pozostali ludzie, pozostałe osoby» Zabrać resztę… …

    Słownik języka polskiego

  • 32rozkurz — m II, D. u, blm «ubytek jakiegoś surowca, powstały na skutek rozpylania się go w czasie procesu przerabiania, przesypywania itp.» Rozkurz mąki w czasie mielenia zboża. ◊ pot. Coś idzie na rozkurz «coś (zwykle część jakiegoś towaru, surowca) jest… …

    Słownik języka polskiego

  • 33roztrząść — dk XI, roztrząśćtrzęsę, roztrząśćtrzęsiesz, roztrząśćtrząś a. roztrząśćtrzęś, roztrząśćtrząsł, roztrząśćtrzęsła, roztrząśćtrzęśli, roztrząśćtrzęsiony, roztrząśćtrząsłszy 1. zwykle w imiesł. biernym «przez długie używanie, wstrząsy spowodować… …

    Słownik języka polskiego

  • 34rujnacja — ż I, DCMs. rujnacjacji zwykle blm, pot. «zniszczenie, zrujnowanie czegoś» Rujnacja gospodarstwa …

    Słownik języka polskiego

  • 35słabość — ż V, DCMs. słabośćści, blm 1. «brak sił fizycznych, stan fizycznego niedomagania; bezsilność, osłabienie» Słabość organizmu. Ogarnia kogoś słabość. 2. «brak mocy, odporności na zniszczenie; brak siły militarnej, brak silnej władzy, autorytetu»… …

    Słownik języka polskiego

  • 36spustoszenie — n I 1. rzecz. od spustoszyć. 2. lm D. spustoszenieeń «stan tego, co zostało spustoszone; ruina, zniszczenie» Wróg pozostawił straszliwe spustoszenia. przen. Spustoszenie moralne …

    Słownik języka polskiego

  • 37szerzyć — ndk VIb, szerzyćrzę, szerzyćrzysz, szerz, szerzyćrzył, szerzyćrzony 1. «czynić coś znanym, głośnym; rozgłaszać, upowszechniać, rozkrzewiać, propagować coś» Szerzyć oświatę, czytelnictwo. Szerzyć jakąś ideologię, jakieś zasady, hasła. 2.… …

    Słownik języka polskiego

  • 38szkoda — ż IV, CMs. szkodzie; lm D. szkód 1. «strata materialna lub moralna; uszczerbek» Niepowetowana, wielka szkoda. Szkoda materialna, moralna. Szkoda na zdrowiu, na opinii. Szkody w ludziach, w sprzęcie. Doznać szkody. Narazić kogoś na szkodę. Ponieść …

    Słownik języka polskiego

  • 39umocnić — dk VIa, umocnićnię, umocnićnisz, umocnićnij, umocnićnił, umocnićniony umacniać ndk I, umocnićam, umocnićasz, umocnićają, umocnićaj, umocnićał, umocnićany 1. «uczynić mocniejszym, odporniejszym na zniszczenie; wzmocnić» Umocnić rusztowanie.… …

    Słownik języka polskiego

  • 40walka — ż III, CMs. walkalce; lm D. walk 1. «zorganizowane działanie sił zbrojnych stron przeciwnych, dążących do pobicia przeciwnika; ścieranie się, bicie się z kimś, z czymś; bitwa, bój, potyczka; w znaczeniu ogólniejszym: wojna» Walka zbrojna.… …

    Słownik języka polskiego