zgraja

  • 41czereda — ż IV, CMs. czeredaedzie; lm D. czeredaed «gromada, grupa (często lekceważąco lub żartobliwie); zgraja» Czereda dzieci. Czereda wilków. ‹ukr.› …

    Słownik języka polskiego

  • 42hałastra — ż IV, CMs. hałastratrze, blm pot. «banda, zgraja» Niesforna hałastra. Hałastra rozwydrzonych chłopaków. żart. Ptasia hałastra. ‹ukr.› …

    Słownik języka polskiego

  • 43horda — ż IV, CMs. hordardzie; lm D. hord 1. «u ludów koczowniczych turecko mongolskich: wojsko, obóz wojskowy, główna kwatera chana; zjednoczenie różnych plemion pod władzą jednego chana» Hordy tatarskie. 2. «tłum, zgraja, tłuszcza» Hordy faszystowskie …

    Słownik języka polskiego

  • 44hulaszczy — «właściwy hulace lub hulance, związany z upodobaniem do hulanek, mający upodobanie do hulanek» Hulaszczy tryb życia. Hulaszcza piosenka, zgraja. Hulaszcze miasto …

    Słownik języka polskiego

  • 45hultajstwo — n III, Ms. hultajstwowie 1. D. hultajstwoajstw przestarz. «czyn hultajski, łajdactwo, łotrostwo» 2. blm przestarz. «zbiór, zgraja hultajów, łobuzów» …

    Słownik języka polskiego

  • 46łobuz — m IV, DB. a, Ms. łobuzzie; lm M. te y, ci łobuzzi, DB. ów 1. «urwis, psotnik, swawolnik; ulicznik» Zgraja wesołych łobuzów. 2. «człowiek zły, podły; łajdak, nicpoń» Napadł go jakiś łobuz i pobił dotkliwie …

    Słownik języka polskiego

  • 47nędzny — nędznyni, nędznyniejszy 1. «świadczący o nędzy, będący wynikiem nędzy; lichy, zniszczony» Nędzne ubranie, umeblowanie. Nędzna chałupa. Nędzny wygląd. Nędzne życie. ∆ Nędzny posiłek, nędzne jedzenie «posiłek, jedzenie mające małą wartość… …

    Słownik języka polskiego

  • 48opaść — I dk Vc, opadnę, opadniesz, opadnij, opadł, opadłszy opadać ndk I, opaśćam, opaśćasz, opaśćają, opaśćaj, opaśćał, opaśćany 1. «osunąć się z góry na dół» Mgła opada. Głowa opadła mu na poduszki. ◊ Ręce opadają, opadły «już nic nie można zrobić,… …

    Słownik języka polskiego

  • 49pies — m IV, DB. psa, C. psu, Ms. psie; lm M. psy 1. «Canis familiaris, zwierzę domowe z rodziny o tej samej nazwie, powszechnie hodowane na świecie w różnych rasach i odmianach (około 300), często tresowane dla specjalnych celów, np. dla tropienia… …

    Słownik języka polskiego

  • 50sfora — ż IV, CMs. sforze; lm D. sfor (sfór) 1. «para psów gończych uwiązanych do rzemienia lub sznura i prowadzonych na polowanie; także: gromada psów myśliwskich» Prowadzić dwie sfory ogarów. przen. pogard. «o ludziach: zgraja» Sfora wyrostków, łobuzów …

    Słownik języka polskiego