zbrukać
1zbrukać — dk I, zbrukaćam, zbrukaćasz, zbrukaćają, zbrukaćaj, zbrukaćał, zbrukaćany książk. «zbrudzić, zaplamić, powalać czymś, zanieczyścić» Zbrukać biel śniegu. zbrukać się 1. strona zwrotna czas. zbrukać. przen. Zbrukać się kłamstwem, oszustwem. 2.… …
2zbrukać (się) — {{/stl 13}}{{stl 17}}ZOB. {{/stl 17}}{{stl 7}}brukać (się) {{/stl 7}} …
3brukać się – zbrukać się — {{/stl 13}}{{stl 20}} {{/stl 20}}{{stl 12}}1. {{/stl 12}}{{stl 7}} żartobliwie: brudzić się {{/stl 7}}{{stl 20}} {{/stl 20}}{{stl 12}}2. {{/stl 12}}{{stl 7}} podniośle: dopuszczać się czynów moralnie nagannych : {{/stl 7}}{{stl 10}}Brukać się… …
4brukać — {{/stl 13}}{{stl 8}}cz. ndk VIIIa, brukaćam, brukaća, brukaćają, brukaćany {{/stl 8}}– zbrukać {{/stl 13}}{{stl 8}}dk VIIIa {{/stl 8}}{{stl 20}} {{/stl 20}}{{stl 12}}1. {{/stl 12}}{{stl 7}} podniośle lub żartobliwie: brudzić, plamić coś idealnie… …
5splamić — dk VIa, splamićmię, splamićmisz, splam, splamićmił, splamićmiony książk. «zrobić na czymś plamę (plamy); powalać, zabrudzić, zbrukać (częściej we fraz. i w przen.)» Mundur splamiony krwią. ◊ książk. Splamić ręce krwią, zbrodnią; ręce czyjeś… …
