zanurzyć

  • 11nur — m IV, DB. a, Ms. nurze; lm M. y 1. «całkowite zanurzenie się w wodzie, skok w wodę» zwykle w zwrocie: Dać nura «skoczyć do wody, zanurzyć się w wodzie» przen. «biegnąc schronić się nagle gdzieś; uciec, umknąć» 2. zool. «Gavia, ptak wodny z rzędu… …

    Słownik języka polskiego

  • 12nurek — m III, DB. nurekrka, N. nurekrkiem 1. lm M. nurekrkowie, DB. nurekrków «człowiek uprawiający zawodowo nurkowanie, opuszczający się na dno morza, jeziora itp. dla wykonywania prac podwodnych, połowu korali, pereł itp.» 2. lm MB. nurekrki… …

    Słownik języka polskiego

  • 13płyn — m IV, D. u, Ms. płynnie; lm M. y «w fizyce: ciecz lub gaz, ciało nie mające określonego kształtu, przyjmujące kształt zbiornika, do którego jest wprowadzone; ogólnie: ciało ciekłe, ciecz» Bezbarwny, bezwonny, cuchnący, mętny, przezroczysty,… …

    Słownik języka polskiego

  • 14potonąć — dk Vb, potonąćnie, potonąćnął, potonąćnęła, potonąćnęli «o wielu osobach lub rzeczach: pójść na dno, utonąć; zatonąć jeden po drugim, zanurzyć się w wodzie» Uczestnicy wyprawy łodzią potonęli. Niektóre okręty potonęły …

    Słownik języka polskiego

  • 15pozatapiać — dk I, pozatapiaćam, pozatapiaćasz, pozatapiaćają, pozatapiaćaj, pozatapiaćał, pozatapiaćany 1. «zatopić, zanurzyć wiele czegoś; zatopić kolejno, jedno po drugim» Pozatapiać torpedami okręty wroga. Pnie drzew pozatapiane w błocie. Rzeka… …

    Słownik języka polskiego

  • 16skąpać — dk IX, skąpaćpię, skąpaćpiesz, skąp, skąpaćał, skąpaćany książk. «zanurzyć, zamoczyć w jakimś płynie mocno, całkowicie» Skąpał go w rzece po szyję. Twarz skąpana we łzach. przen. Ogród skąpany w słońcu. skąpać się «zamoczyć się całkowicie, zwykle …

    Słownik języka polskiego

  • 17szyja — ż I, DCMs. szyi; lm D. szyj 1. «u człowieka i niektórych zwierząt: część ciała łącząca głowę z tułowiem, wspierająca się na kręgach» Cienka, długa, gruba, krótka, kształtna, smukła szyja. Wygiąć, wyciągać, wyciągnąć, zgiąć szyję. Objąć kogoś za… …

    Słownik języka polskiego

  • 18unurzać — dk I, unurzaćam, unurzaćasz, unurzaćają, unurzaćaj, unurzaćał, unurzaćany «pogrążyć, zanurzyć w czymś, zwykle w czymś brudnym, zanieczyszczającym; ubrudzić, powalać czymś» Unurzać spodnie w kałuży. przen. Ręce unurzane we krwi. unurzać się strona …

    Słownik języka polskiego

  • 19utonąć — dk Vb, utonąćnę, utonąćniesz, utoń, utonąćnął, utonąćnęła, utonąćnęli, utonąćnąwszy 1. «stracić życie wskutek pogrążenia się w wodzie, pogrążyć się w wodzie, pójść na dno» Chłopiec utonął w rzece. Rzucony kamień utonął w wodzie. ◊ książk. Coś… …

    Słownik języka polskiego

  • 20woda — ż IV, CMs. wodzie; lm D. wód 1. «tlenek wodoru, ciecz bezbarwna, bez zapachu i smaku, rozpowszechniona w przyrodzie; niezbędny składnik organizmów żywych» Brudna, czysta, mętna, przezroczysta woda. Ciepła, gorąca, zimna woda. Woda pitna,… …

    Słownik języka polskiego