wīsī-

  • 121miecz — m II, D. a; lm M. e, D. ów a. y 1. «broń sieczna o prostej głowni i rękojeści, zwykle obosieczna, używana od epoki brązu do XVI w.» Krótki, ostry, goły, obnażony miecz. Miecz rycerski, katowski. Ostrze, głowica miecza. Dobyć miecza. Przypasać… …

    Słownik języka polskiego

  • 122nad — «przyimek łączący się z rzeczownikami (lub wyrazami o funkcji rzeczownikowej) w narzędniku lub bierniku» 1. «tworzy wyrażenia lokalizujące coś powyżej jakiegoś przedmiotu lub wskazujące cel przestrzenny» Samolot leciał nad miastem. Lampa wisi nad …

    Słownik języka polskiego

  • 123niebezpieczeństwo — n III, Ms. niebezpieczeństwowie; lm D. niebezpieczeństwostw «stan, sytuacja, położenie grożące czymś złym, zagrażające komuś» Groźne, poważne, śmiertelne, wielkie niebezpieczeństwo. Niebezpieczeństwo powodzi, wojny, utraty życia.… …

    Słownik języka polskiego

  • 124numer — m IV, D. u, Ms. numererze; lm M. y 1. «liczba umieszczana na czymś (rzadziej na kimś) oznaczająca kolejne miejsce rzeczy lub osoby, pozwalająca na odróżnienie rzeczy lub osób tego samego typu, o tym samym przeznaczeniu, funkcji itp., określająca… …

    Słownik języka polskiego

  • 125olej — m I, D. u; lm M. e, D. olejei a. ów 1. «ciekła substancja tłuszczowa barwy od jasnożółtej do ciemnozielonej (otrzymywana z nasion i owoców niektórych roślin lub tkanek ssaków i ryb morskich), mająca zastosowanie w przemyśle spożywczym, technice… …

    Słownik języka polskiego

  • 126poczesny — poczesnyeśni, poczesnyeśniejszy książk. «zaszczytny, okazały, ważny» Zajmował poczesne stanowisko w swoim mieście. Pisarz ten zajmuje poczesne miejsce w literaturze. Obraz wisi na poczesnym miejscu …

    Słownik języka polskiego

  • 127powietrze — n I, blm 1. «mieszanina gazów (głównie azotu i tlenu) otaczająca grubą warstwą kulę ziemską, tworząca jej atmosferę» Czyste, świeże, ostre, rześkie, łagodne, przejrzyste powietrze. Chłodne, mroźne, arktyczne powietrze. Duszne, parne, wilgotne,… …

    Słownik języka polskiego

  • 128pranie — n I 1. rzecz. od prać Robić małe, duże pranie. Urządzić pranie. Utrzymywać się z prania. 2. lm D. prań «porcja bielizny, którą się pierze» Małe, duże, wielkie pranie wisi na strychu. pranie się rzecz. od prać się …

    Słownik języka polskiego