vocativus
31Vokativus — Vo|ka|ti|vus, der; [zu lat. vocativus (↑Vokativ), eigtl. = jmd., der immerfort (mahnend) angerufen werden muss] (veraltet scherzh.): Schlauberger, Schalk; Teufel …
32vocatif — (vo ka tif) s. m. Terme de grammaire des langues qui ont des cas. Cas dont on se sert quand on s adresse à quelqu un. En français, où il n y a pas de cas, le vocatif est exprimé par la construction, le nom qui serait au vocatif en latin,… …
33вокатив — (лат. vocativus) грам. петтиот падеж (за повикување) …
34Vokativ — Vo|ka|tiv 〈 [vo: ] m.; Gen.: s, Pl.: e; Gramm.〉 für die Anrede bestimmter Beugungsfall, z. B. im Lateinischen, Anredefall [Etym.: <lat. (casus) vocativus; zu vocare »rufen, anreden«] …
35vocative — voc|a|tive [ˈvɔkətıv US ˈva: ] n [Date: 1400 1500; : Old French; Origin: vocatif, from Latin vocativus, from vocare; VOCATION] technical a word or particular form of a word used to show that you are speaking or writing directly to someone… …
36Vokativ — Vo|ka|tiv [auch vɔ...] der; s, e [...və] <aus gleichbed. lat. (casus) vocativus> Kasus der Anrede (Sprachw.) …
37Vokativus — Vo|ka|ti|vus [...vus] der; <nach lat. vocativus »zum Rufen dienlich«, eigtl. »jmd., der [immerfort mahnend] angerufen wird«> (veraltet scherzh.) Schlauberger; Schalk …
38Vokativ — Sm Anredefall per. Wortschatz fach. (17. Jh.) Entlehnung. Als Fachwort entlehnt aus l. vocātīvus (casus), zu l. vocāre rufen . Ebenso nndl. vocatief, ne. vocative, nfrz. vocatif, nschw. vokativ, nnorw. vokativ; provozieren. ✎ Leser, E. ZDW 15… …
39ԿՈՉԱԿԱՆ — (ի, աց.) NBH 1 1116 Chronological Sequence: 13c ա. κλετικός vocativus. Յայտարար կոչման, կամ ձայնելոյ զոք յանուանէ, կամ կարդալոյ առ նա. որպիսի է վերջին հոլովն. ո՛վ պետրէ. ա՛յր դու՞ ո՛ արք. տէ՛ր իմ, տեա՛րք. *Կոչականդ յայտնի առասական. Երզն. քեր.… …
40locative — (n.) grammatical case indicating place, 1804, from L. locus place (see LOCUS (Cf. locus)) on model of L. vocativus vocative, from vocatus, pp. of vocare to call, summon. As an adjective by 1816 …
