utulać
1utulać — {{/stl 13}}{{stl 8}}cz. ndk VIIIa, utulaćam, utulaća, utulaćają, utulaćany {{/stl 8}}– utulić {{/stl 13}}{{stl 8}}dk VIIb, utulaćlę, utulaćli, utulaćlony {{/stl 8}}{{stl 7}} dobrym słowem, gestem, samą obecnością itp. sprawiać, że ktoś staje się… …
2utulać się – utulić się — {{/stl 13}}{{stl 33}} znajdować dla samego siebie pocieszenie, uspokojenie, ukojenie, oddalać od siebie smutek, żal, przestawać płakać :{{/stl 33}}{{stl 10}}Na wspomnienie brata łzy napłynęły jej do oczu i długo nie mogła się utulić. {{/stl 10}} …
3utulać — Utulić (czyjś) płacz, żal, ból «ukoić, uśmierzyć czyjś płacz, żal, ból»: Do ciebie, Rudolfie, należy utulić ból Bianki, kochać ją podwójną miłością, zastąpić jej ojca. B. Schulz, Sanatorium …
4utulić — dk VIa, utulićlę, utulićlisz, utul, utulićlił, utulićlony utulać ndk I, utulićam, utulićasz, utulićają, utulićaj, utulićał, utulićany «pocieszyć, uspokoić kogoś, zwykle przytulając do siebie, biorąc w objęcia» Utulić zdenerwowaną żonę. ◊ Utulić… …
