uszach

  • 31bulterier — m IV, DB. a, Ms. bulteriererze; lm M. y «obronny pies z grupy terierów, hodowli angielskiej, o jajowatej głowie, stojących uszach, krótkim ogonie, sierści krótkiej białej lub pręgowanej, silny i zwinny; w lm rasa tych psów» ‹ang.› …

    Słownik języka polskiego

  • 32cisza — ż II, DCMs. ciszy, blm 1. «brak wszelkich dźwięków, odgłosów, hałasów; cichość, milczenie» Uroczysta, niczym nie zmącona, głucha, grobowa, śmiertelna cisza. Cisza, aż w uszach dzwoni. Mącić, zakłócać ciszę. Cisza panuje, zapada. Cisza zalega coś …

    Słownik języka polskiego

  • 33cocker-spaniel — [wym. kokerspaniel] m I, DB. cocker spaniela; lm M. e, D. i «pies z popularnej angielskiej rasy psów myśliwskich, o długiej, jedwabistej, łaciatej sierści różnej maści, krótkich nogach, długich, obwisłych uszach; używany do polowania na ptactwo… …

    Słownik języka polskiego

  • 34czarnogłówka — ż III, CMs. czarnogłówkawce; lm D. czarnogłówkawek zootechn. «owca typu mięsno wełnistego, pochodząca od angielskich owiec mięsnych, biała, o pysku, uszach i dolnych częściach nóg czarnych; w lm rasa tych owiec» …

    Słownik języka polskiego

  • 35dzwonić — ndk VIa, dzwonićnię, dzwonićnisz, dzwoń, dzwonićnił 1. «bić w dzwon, poruszać dzwonem lub dzwonkiem powodując wydawanie dźwięku, dźwięczenie; dawać znak dzwonem lub dzwonkiem; naciskać dzwonek» Dzwonić na mszę. Dzwonić na lekcję. Dzwoniono na… …

    Słownik języka polskiego

  • 36dźwięczeć — ndk VIIb, dźwięczećczy, dźwięczećczał, dźwięczećczeli rzad. dźwięknąć ndk Va, dźwięczećnie, dźwięczećnął, dźwięczećnęli «wywoływać wrażenie akustyczne, słuchowe, być słyszanym jako pewien dźwięk lub zespół dźwięków; brzmieć, rozbrzmiewać, wydawać …

    Słownik języka polskiego

  • 37gacek — m III, DB. gacekcka, N. gacekckiem; lm M. gacekcki reg. «nietoperz» ∆ zool. Gacek wielkouch «Plecotus auritus, nietoperz z rodziny mroczków, mały, o bardzo dużych uszach, owadożerny, zamieszkuje strychy, dziuple i jaskinie, objęty ochroną… …

    Słownik języka polskiego

  • 38huczeć — ndk VIIb, huczećczę, huczećczysz, hucz, huczećczał, huczećczeli huknąć dk Va, huczećnę, huczećniesz, huczećnął, huczećnęła, huczećnęli, huczećnięty, huczećnąwszy 1. «wydawać głośny, niski dźwięk; rozbrzmiewać niskimi dźwiękami» Morze huczy. Huczą …

    Słownik języka polskiego

  • 39karlik — m III, DB. a, N. karlikkiem; lm M. i zool. «Pipistrellus, nietoperz z rodziny mroczków, o małych uszach i wąskich skrzydłach z grubą skórzaną błoną lotną, występuje w Polsce w licznych gatunkach, z których najpospolitszy jest karlik malutki» …

    Słownik języka polskiego

  • 40kłapciasty — «zwykle o uszach: zwisający, obwisły; kłapczasty» …

    Słownik języka polskiego