umierać z

  • 61ofiara — ż IV, CMs. ofierze; lm D. ofiaraar 1. «darowanie, złożenie czegoś na jakiś cel; to, co się komuś daje, ofiarowuje; dar» Ofiary na biednych. Zbierać, składać ofiary. □ Niemiła księdzu ofiara, chodź cielę do obory (do domu). 2. «poświęcenie,… …

    Słownik języka polskiego

  • 62pies — m IV, DB. psa, C. psu, Ms. psie; lm M. psy 1. «Canis familiaris, zwierzę domowe z rodziny o tej samej nazwie, powszechnie hodowane na świecie w różnych rasach i odmianach (około 300), często tresowane dla specjalnych celów, np. dla tropienia… …

    Słownik języka polskiego

  • 63pragnienie — n I 1. rzecz. od pragnąć. 2. blm «uczucie suchości w jamie ustnej i przełyku doznawane wówczas, gdy się chce pić» Dokuczliwe, silne pragnienie. Mieć, odczuwać, gasić, zaspokoić pragnienie. Schnąć, usychać, umierać z pragnienia. Coś wzbudza,… …

    Słownik języka polskiego

  • 64strach — m III; lm M. y 1. D. u, B.=M. «niepokój wywołany przez niebezpieczeństwo lub rzecz nieznaną, która się wydaje groźna, przez myśl o czymś grożącym; lęk, obawa, przerażenie, trwoga» Dojmujący, gwałtowny, instynktowny, nerwowy, niepokonany,… …

    Słownik języka polskiego

  • 65śmiech — m III, D. u; lm M. y 1. «wyrażanie wesołości objawiające się ruchami mięśni twarzy i wydawaniem swoistego głosu; śmianie się» Donośny, radosny, serdeczny śmiech, Naturalny, zaraźliwy, wymuszony śmiech. Obraźliwy, nieszczery śmiech. Śmiech dziecka …

    Słownik języka polskiego

  • 66tęsknota — ż IV, CMs. tęsknotaocie; lm D. tęsknotaot 1. «uczucie żalu, wywołane rozłąką z kimś, brakiem lub utratą kogoś, czegoś» Bezbrzeżna, nieopisana, niewypowiedziana, straszna tęsknota. Tęsknota za rodziną, za dziećmi, za krajem. Być chorym z tęsknoty… …

    Słownik języka polskiego

  • 67umierający — imiesł. przymiotnikowy czynny czas. umierać (p.) umierający, umierająca w użyciu rzecz. «człowiek umierający, będący w agonii» …

    Słownik języka polskiego

  • 68żegnać — ndk I, żegnaćam, żegnaćasz, żegnaćają, żegnaćaj, żegnaćał, żegnaćany 1. «zachowywać się wobec kogoś, kto odchodzi, odjeżdża, z kim się rozstajemy, w sposób zgodny ze zwyczajowymi formami towarzyskimi i ustalony społecznym konwenansem, np.… …

    Słownik języka polskiego

  • 69życie — n I, blm 1. «stan organizmu polegający na nieprzerwanym ciągu biochemicznych procesów przemiany materii i energii, związanych z wymianą materii i energii z otoczeniem, charakteryzujący się tym, że organizm odżywia się, oddycha, wydala zbędne… …

    Słownik języka polskiego

  • 70żyć — ndk Xa, żyję, żyjesz, żyj, żył 1. «istnieć w sposób właściwy organizmom żywym, być żywym, egzystować» Żyć długo, krótko. Żyć wiele lat. Żyć w jakiejś epoce. Hej, użyjmy żywota! Wszak żyjem tylko raz. (Mickiewicz) ∆ Niech żyje (żyją) «okrzyk… …

    Słownik języka polskiego