uderza%c4%87

  • 21dzwon — m IV, D. u, Ms. dzwonnie; lm M. y 1. «sygnalizacyjne urządzenie dźwiękowe o kielichowatym kształcie, odlane zwykle ze stopu miedzi i cyny z dodatkami, wydające dźwięk wskutek uderzenia zwisającego wewnątrz serca o wieniec dzwonu lub przez… …

    Słownik języka polskiego

  • 22dzwonek — m III, D. dzwoneknka, N. dzwoneknkiem; lm M. dzwoneknki 1. «mały dzwon; przyrząd, urządzenie sygnalizacyjne» Dzwonek alarmowy, sygnałowy. Dzwonek elektryczny. Pociągnąć, szarpnąć za dzwonek. Nacisnąć dzwonek. Dzwonek brzęczy, dzwoni, dźwięczy. ∆… …

    Słownik języka polskiego

  • 23głowa — ż IV, CMs. głowawie; lm D. głów 1. «część ciała zawierająca mózg i narządy zmysłów, u człowieka i niektórych małp wysunięta ku górze, u zwierząt ku przodowi» Mała, duża, kształtna głowa. Ludzka, rybia, psia głowa. Głowa ptaka, psa, ryby. Ból… …

    Słownik języka polskiego

  • 24gong — m III, D. u, N. gonggiem; lm M. i 1. «instrument perkusyjny z grupy idiofonów, w kształcie okrągłej tarczy z brązu, w którą uderza się pałką zakończoną filcową główką; używany także w celach sygnalizacyjnych, w teatrze, obok ringu itp.» Gong… …

    Słownik języka polskiego

  • 25grom — m IV, D. u, Ms. grommie; lm M. y «piorun, grzmot» Huk, łoskot, trzask gromu. Grom bije, rozlega się, uderza. Słychać grom. Ktoś runął, upadł jak rażony, tknięty gromem. ◊ Coś spadło, uderzyło, runęło jak grom (z jasnego nieba) «kogoś zaskoczyło,… …

    Słownik języka polskiego

  • 26kastaniety — blp, D. kastanietytów «rozpowszechniony w Hiszpanii instrument perkusyjny, składający się z dwu luźno połączonych ze sobą muszli drewnianych, rzadziej kościanych, które grający trzyma między palcami i szybko uderza jedną o drugą; używany do… …

    Słownik języka polskiego

  • 27kołatka — ż III, CMs. kołatkatce; lm D. kołatkatek 1. «to, czym się kołacze; zwłaszcza przedmiot (zwykle metalowy) złożony z dwóch elementów, umocowany w dawnych domach przy drzwiach wejściowych, bramie itp., służący do stukania (aby oznajmić czyjeś… …

    Słownik języka polskiego

  • 28krew — ż V, DCMs. krwi, W. krwi, blm 1. «płynna tkanka krążąca w układzie żył i tętnic kręgowców, składająca się z płynnego osocza i krwinek; dostarcza tkankom tlen z narządów oddechowych i zabiera dwutlenek węgla, rozprowadza substancje odżywcze i… …

    Słownik języka polskiego

  • 29ksylofon — m IV, D. u, Ms. ksylofonnie; lm M. y muz. «perkusyjny instrument muzyczny złożony z drewnianych płytek różnej długości, w które uderza się drewnianymi pałeczkami» ‹z gr.› …

    Słownik języka polskiego

  • 30oko — n II, N. okiem 1. lm M. oczy, D. oczu (ócz), N. oczami (oczyma) «narząd wzroku; u ludzi i kręgowców złożony z kulistej gałki ocznej i układu pomocniczego, obejmującego narząd łzowy, spojówkę, powieki, mięśnie; także zmysł widzenia, wzrok;… …

    Słownik języka polskiego