trójkątny

  • 11kliwer — m IV, D. kliwerwra, Ms. kliwerwrze; lm M. kliwerwry żegl. «trójkątny żagiel przedni, podnoszony na sztagu umocowanym do bukszprytu» ‹niem. a. hol.› …

    Słownik języka polskiego

  • 12latacz — m II, D. a; lm M. e, D. y ( ów) żegl. «górny, trójkątny żagiel przedni, używany przy stałej pogodzie i niezbyt silnym wietrze» …

    Słownik języka polskiego

  • 13motyl — m I, DB. a; lm M. e, D. i ( ów) 1. «dorosły owad z rzędu o tej samej nazwie» Barwne motyle. Lekki jak motyl. Siatka na motyle. Słyszę, kędy się motyl kołysa na trawie. (Mickiewicz) 2. zool. motyle «Lepidoptera, rząd owadów obejmujący około 150… …

    Słownik języka polskiego

  • 14przyczółek — m III, D. przyczółekłka a. przyczółekłku, N. przyczółekłkiem; lm M. przyczółekłki 1. archit. «w architekturze klasycznej lub opierającej się na wzorach klasycznych: szczyt, najczęściej trójkątny, stanowiący zwieńczenie fasady budynku, otworów… …

    Słownik języka polskiego

  • 15skrobak — m III, D. a, N. skrobakkiem; lm M. i «narzędzie ręczne lub mechaniczne używane w technice, w obróbce metali, drewna itp. do skrobania, oczyszczania lub wygładzania powierzchni przedmiotów» Skrobak płaski, trójkątny, łyżkowy …

    Słownik języka polskiego

  • 16szczyt — m IV, D. u, Ms. szczycie; lm M. y 1. «najwyżej wzniesiona część góry, najwyższy punkt jakiegoś obiektu; wierzchołek, czubek» Skalny, nagi, spiczasty szczyt. Szczyt góry a. szczyt górski. Szczyt wulkanu. Szczyt masztu, słupa. Szczyt schodów. Wejść …

    Słownik języka polskiego

  • 17sztaksel — m I, D. sztakselsla; lm M. sztakselsle, D. sztakselsli żegl. «ukośny żagiel, zwykle trójkątny lub niekiedy czworokątny, podnoszony na sztagach między masztami i na sztagach dziobowych» ‹niem. z hol.› …

    Słownik języka polskiego

  • 18trójgraniasty — «mający trzy wystające krawędzie, trzy granie; trójkątny» Trójgraniasty kapelusz. Trójgraniasty słup, stolik …

    Słownik języka polskiego

  • 19trójkątnie — przysłów. od trójkątny Twarz zwężająca się trójkątnie ku dołowi …

    Słownik języka polskiego

  • 20bojer — {{/stl 13}}{{stl 8}}rz. mnż I, D. a, Mc. bojererze {{/stl 8}}{{stl 7}} sportowy pojazd do ślizgania się po lodzie, poruszany siłą wiatru, zaopatrzony w trzy płozy, w tym jedną – przednią – sterową, i duży trójkątny żagiel, osiągający prędkość… …

    Langenscheidt Polski wyjaśnień