stukać

  • 11hałasować — ndk IV, hałasowaćsuję, hałasowaćsujesz, hałasowaćsuj, hałasowaćował 1. «robić hałas, głośno się zachowywać; stukać, łomotać, huczeć; krzyczeć, wrzeszczeć» Hałasować podkutymi butami, garnkami w kuchni. Dzieci hałasują na podwórzu. Traktory,… …

    Słownik języka polskiego

  • 12hurkotać — ndk IX, hurkotaćoczę (hurkotaćocę), hurkotaćoczesz, hurkotaćocz, hurkotaćotał «turkotać, stukać, dudnić» Działo, wóz, młyn hurkoce. Hurkotać kamieniami …

    Słownik języka polskiego

  • 13kłapać — ndk IX, kłapaćpię, kłapaćpiesz, kłap, kłapaćał kłapnąć dk Va, kłapaćnę, kłapaćniesz, kłapaćnij, kłapaćnął, kłapaćnęła, kłapaćnęli, kłapaćnąwszy 1. «otwierać szczęki i zamykać je szybko uderzając jedną o drugą ze stukiem; szczękać» Kłapać zębami.… …

    Słownik języka polskiego

  • 14kołatać — ndk IX, kołataćaczę (kołataćacę), kołataćaczesz (kołataćacesz), kołataćacz, kołataćał, rzad. I, kołataćam, kołataćasz, kołataćają, kołataćaj «uderzając w coś, powodować głuchy odgłos; stukać, łomotać» Kołatać do drzwi. Kołatać chodakami o podłogę …

    Słownik języka polskiego

  • 15kuć — ndk Xa, kuję, kujesz, kuj, kuł, kuty 1. «obrabiać plastycznie na gorąco lub na zimno wyrób z metalu przez ręczne lub mechaniczne zgniatanie go uderzeniem lub naciskiem» Żelazo kute. □ Kuć żelazo, póki gorące. 2. zwykle w imiesł. biernym: kuty… …

    Słownik języka polskiego

  • 16łomotać — ndk IX, łomotaćoczę (łomotaćocę), łomotaćoczesz (łomotaćocesz), łomotaćocz, łomotaćał, łomotaćany rzad. łomotnąć dk Va, łomotaćnę, łomotaćniesz, łomotaćnij, łomotaćnął, łomotaćnęła, łomotaćnęli, łomotaćnąwszy 1. «stukać, walić, dobijać się (np.… …

    Słownik języka polskiego

  • 17łoskotać — ndk IX, łoskotaćoczę (łoskotaćocę), łoskotaćoczesz (łoskotaćocesz), łoskotaćocz, łoskotaćał, łoskotaćany «wydawać silny, głuchy odgłos, powodować powstawanie łoskotu; silnie stukać, łomotać» Łoskotać drzwiami. Drzwi łoskoczą. Koła pociągu… …

    Słownik języka polskiego

  • 18młotek — m IV, D. młotektka, N. młotektkiem; lm M. młotektki 1. «narzędzie ręczne składające się z części metalowej lub drewnianej, osadzonej poprzecznie na drewnianym zazwyczaj trzonie; służy do kucia, wbijania, przybijania itp. czegoś» Mały, duży, lekki …

    Słownik języka polskiego

  • 19obcas — m IV, D. a, Ms. obcassie; lm M. y «spodnia, tylna część obuwia, na której wspiera się pięta» Niski, płaski, słupkowy obcas. Pantofle na wysokich obcasach. Zedrzeć obcasy. Stukać obcasami. ‹niem.› …

    Słownik języka polskiego

  • 20ostukać — dk I, ostukaćam, ostukaćasz, ostukaćają, ostukaćaj, ostukaćał, ostukaćany ostukiwać ndk VIIIb, ostukaćkuję, ostukaćkujesz, ostukaćkuj, ostukaćiwał, ostukaćiwany «stukać w coś lub po czymś dookoła, opukać coś lub kogoś dokładnie, zwykle w celu… …

    Słownik języka polskiego