stridence
1stridence — [ stridɑ̃s ] n. f. • 1883; de strident ♦ Littér. et rare Bruit strident. « Stridences d une musique absolument ésotérique » (Grainville). ● stridence nom féminin Littéraire. Caractère d un son strident ; sonorité stridente. ⇒STRIDENCE, subst. fém …
2stridence — noun Date: 1890 stridency …
3stridence — See strident. * * * …
4stridence — noun the quality of being strident Syn: stridency …
5stridence — n. shrillness, harshness of sound …
6stridence — stri·dence …
7stridence — noun having the timbre of a loud high pitched sound • Syn: ↑shrillness, ↑stridency • Derivationally related forms: ↑strident (for: ↑stridency), ↑strident, ↑shrill ( …
8strident — stridence, stridency, n. stridently, adv. /struyd nt/, adj. 1. making or having a harsh sound; grating; creaking: strident insects; strident hinges. 2. having a shrill, irritating quality or character: a strident tone in his writings. 3. Ling.… …
9stridenţă — STRIDÉNŢĂ, (2) stridenţe, s.f. 1. Însuşirea de a fi strident. 2. Sunet, culoare, ton etc. strident. – Din fr. stridence. Trimis de claudia, 13.09.2007. Sursa: DEX 98 STRIDÉNŢĂ s. 1. v. nepotrivire. 2. (fig.) violenţă. (stridenţă culorilor.)… …
10aiguisoir — [ egizwar ] n. m. • 1468; de aiguiser ♦ Outil à aiguiser, à pierre ou molettes d acier. ● aiguisoir ou aiguiseur nom masculin Appareil, manuel ou électrique, muni de molettes d acier ou d une pierre, servant à aiguiser. ● aiguisoir ou aiguiseur… …