stawić
1stawić — czoło (czoła) komuś, czemuś zob. czoło 3 …
2stawić — dk a. ndk VIa, stawićwię, stawićwisz, staw, stawićwił, stawićwiony daw. dziś tylko we fraz. Stawić czoło komuś, czemuś «oprzeć się, odważnie się przeciwstawić komuś, czemuś; podjąć walkę z kimś, czymś» ◊ Stawić opór «przeciwstawić się,… …
3stawić czoło — {{/stl 13}}{{stl 8}}{komuś, czemuś} {{/stl 8}}{{stl 7}} nie poddać się, podjąć walkę z kimś, czymś, przeciwstawić się, walczyć z przeciwnościami : {{/stl 7}}{{stl 10}}Żeglarz musi stawić czoło żywiołom. Stawić czoło losowi, przeciwnikowi, wrogowi …
4stawić się — {{/stl 13}}{{stl 17}}ZOB. {{/stl 17}}{{stl 7}}stawiać się I {{/stl 7}} …
5stawić się — dk VIa, stawić sięwię się, stawić sięwisz się, staw się, stawić sięwił się stawiać się ndk I, stawić sięam się, stawić sięasz się, stawić sięają się, stawić sięaj się, stawić sięał się «przybyć osobiście, przyjść gdzieś, zgłosić się» Stawić się… …
6stawiać – stawić opór — {{/stl 13}}{{stl 7}} sprzeciwiać się, przeciwstawiać się, opierać się, nie pozwalać na coś, walczyć z kimś : {{/stl 7}}{{stl 10}}Niespodziewanie załoga zaczęła stawiać opór pracodawcy. Państwo stawiło opór zbrojny agresorowi. {{/stl 10}} …
7stawiać się — I {{/stl 13}}{{stl 8}}cz. ndk VIIIa, stawiać sięam się, stawiać sięa się, stawiać sięają się {{/stl 8}}– stawić się {{/stl 13}}{{stl 8}}dk VIIb, stawiać sięwię się, stawiać sięwi się {{/stl 8}}{{stl 7}} zjawiać się gdzieś, przybywać na określone… …
8ставить — ставлю, укр. ставити, др. русск. ставити, ст. слав. ставити, ставлѭ ἱστάναι, κωλύειν, στέλλειν (Супр.), болг. ставя, сербохорв. ста̏вити, ста̏ви̑м, словен. staviti, stȃvim, чеш. staviti, слвц. stаvit᾽, польск. stawic, в. луж. stawic, н. луж.… …
9stawać — ndk IX, staję, stajesz, stawaćwaj, stawaćwał stanąć dk Vb, stawaćnę, stawaćniesz, stań, stawaćnął, stawaćnęła, stawaćnęli 1. «unosić tułów opierając wyprostowane nogi na ziemi; wstawać, dźwigać się na nogi» Stanąć na baczność. Stawać na palcach.… …
10czoło — 1. Chmurzyć czoło «zasępiać się, smutnieć»: Gdyby człowiek mógł zapanować nad własnym ciałem, nad chorobą, nad śmiercią... – rozmarza się, po czym natychmiast chmurzy czoło. – Nie znoszę tego Butkiewicza. M. Saramonowicz, Lustra. 2. Rozchmurzyć,… …