stawić

  • 21osobiście — «we własnej osobie, nie korzystając z niczyjego pośrednictwa» Zgłosić, stawić się gdzieś osobiście. Coś kogoś dotyczy osobiście. Czuć się osobiście dotkniętym. Przekonać się o czymś osobiście. ∆ Znać, poznać kogoś osobiście «znać, poznać kogoś… …

    Słownik języka polskiego

  • 22plac — m II, D. u; lm M. e, D. ów 1. «duża, wolna przestrzeń w mieście, powstała najczęściej przy zbiegu lub skrzyżowaniu ulic, zwykle otoczona zabudową architektoniczną; pełni różne funkcje, np. miejsca zebrań publicznych, postoju pojazdów, rynku… …

    Słownik języka polskiego

  • 23przeciwstawić — dk VIa, przeciwstawićwię, przeciwstawićwisz, przeciwstawićstaw, przeciwstawićwił, przeciwstawićwiony przeciwstawiać ndk I, przeciwstawićam, przeciwstawićasz, przeciwstawićają, przeciwstawićaj, przeciwstawićał, przeciwstawićany «postawić, wysunąć… …

    Słownik języka polskiego

  • 24przybyć — dk, przybyćbędę, przybyćbędziesz, przybyćbądź, przybyćbył, przybyćbywszy przybywać ndk I, przybyćam, przybyćasz, przybyćają, przybyćaj, przybyćał 1. «z odcieniem uroczystym: stawić się, zjawić się gdzieś, przyjść, przyjechać» Przybyła delegacja.… …

    Słownik języka polskiego

  • 25przyjeżdżać — ndk I, przyjeżdżaćam, przyjeżdżaćasz, przyjeżdżaćają, przyjeżdżaćaj, przyjeżdżaćał 1. forma ndk czas. przyjechać (p.) 2. z odcieniem znaczenia dokonanego «jadąc przybyć dokądś, stawić się» Przyjeżdżać natychmiast. Przyjeżdżam na stałe do domu.… …

    Słownik języka polskiego

  • 26rozkaz — m IV, D. u, Ms. rozkazzie; lm M. y 1. «polecenie wykonania czegoś wydane przez osobę uprawnioną do tego lub mającą nad kimś przewagę» Rozkaz dowódcy. Dostać, otrzymać, wydać rozkaz (marszu a. do marszu). Łamać rozkazy. Posłuchać rozkazu, słuchać… …

    Słownik języka polskiego

  • 27rozprawa — ż IV, CMs. rozprawawie; lm D. rozprawaaw 1. zwykle w lm «omawianie, roztrząsanie czegoś; debata, dyskusja, obrady» Rozprawy sejmowe, parlamentarne. Toczyć długie rozprawy na jakiś temat. 2. «rozstrzygnięcie sporu, zatargu, zakończenie konfliktu,… …

    Słownik języka polskiego

  • 28sąd — m IV, D. u, Ms. sądzie; lm M. y 1. «państwowy organ wymiaru sprawiedliwości; zespół sędziów» Sąd apelacyjny, kasacyjny, rewizyjny. Sąd cywilny, karny. Sąd wojewódzki. Sąd dla nieletnich. Prezes sądu. Skład sądu. Wyrok są …

    Słownik języka polskiego

  • 29stawiać — ndk I, stawiaćam, stawiaćasz, stawiaćają, stawiaćaj, stawiaćał, stawiaćany 1. «umieszczać na czymś lub gdzieś jakąś rzecz; ustawiać gdzieś kogoś lub coś» Stawiać dzbanek, filiżanki, talerze na stole. Stawiać meble w pokoju. Ostrożnie stawiał nogi …

    Słownik języka polskiego

  • 30stawienie się — n I rzecz. od stawić się …

    Słownik języka polskiego