samopoczucie

  • 31psuć — ndk Xa, psuję, psujesz, psuj, psuł, psuty 1. «czynić coś nieprzydatnym, nie nadającym się do użytku; uszkadzać, niszczyć coś» Dziecko psuło zabawki. Psuć maszynę niewłaściwym użytkowaniem. ◊ Psuć sobie lub komuś krew «irytować się, denerwować… …

    Słownik języka polskiego

  • 32struć — dk Xa, struję, strujesz, struj, struł, struty «zaszkodzić czyjemuś zdrowiu, zwykle przez podanie niewłaściwego pokarmu, wywołać niedomagania, chorobę» Struć kogoś nieświeżym mięsem. ◊ Chodzić, wyglądać jak struty «być zmartwionym, przygnębionym,… …

    Słownik języka polskiego

  • 33świeży — świeżyższy 1. «od niedawna istniejący; dopiero co powstały; niedawno wykonany» Świeże siano na łące. Świeże ślady kół. Świeży grób. Świeże wydarzenie. Świeży wypadek. Świeży numer gazety. Spadł świeży śnieg …

    Słownik języka polskiego

  • 34uradować — dk IV, uradowaćduję, uradowaćdujesz, uradowaćduj, uradowaćował, uradowaćowany «sprawić radość, zadowolenie; ucieszyć czymś» Uradować kogoś upominkiem, dobrą nowiną. Uradowało mnie twoje dobre samopoczucie. uradować się «doznać radości,… …

    Słownik języka polskiego

  • 35wracać — ndk I, wracaćam, wracaćasz, wracaćają, wracaćaj, wracaćał, wracaćany wrócić dk VIa, wracaćcę, wracaćcisz, wróć, wracaćcił, wracaćcony 1. «przybywać z powrotem, zjawiać się w miejscu, z którego się wyszło, wyjechało; zająć ponownie jakieś miejsce» …

    Słownik języka polskiego

  • 36wydźwignąć — dk Vc, wydźwignąćnę, wydźwignąćniesz, wydźwignąćnij, wydźwignąćnął, wydźwignąćnęła, wydźwignąćnęli, wydźwignąćnięty, wydźwignąćnąwszy 1. «przyczynić się do wydobycia kogoś z trudnej sytuacji; podnieść coś na wyższy poziom» Wydźwignąć kogoś z… …

    Słownik języka polskiego

  • 37zdrowie — n I, blm «stan żywego organizmu, w którym wszystkie funkcje przebiegają prawidłowo; pełna sprawność i dobre samopoczucie fizyczne i psychiczne» Dobre, słabe zdrowie. Narażać, odzyskać zdrowie. Dbać o zdrowie. Odznaczać się zdrowiem. Przypłacić… …

    Słownik języka polskiego

  • 38zgnębić — dk VIa, zgnębićbię, zgnębićbisz, zgnęb, zgnębićbił, zgnębićbiony 1. «wpłynąć źle na czyjeś samopoczucie; zmartwić, znękać, przygnębić» Zgnębiła go diagnoza lekarza. Być zgnębionym złymi wiadomościami. 2. rzad. «uciemiężyć, ujarzmić; pognębić»… …

    Słownik języka polskiego

  • 39zły — źli, gorszy 1. «ujemny pod względem moralnym; wrogo usposobiony do ludzi, usiłujący szkodzić, szkodzący innym; będący objawem takich cech; szkodliwy; nieetyczny» Zły człowiek. Zły charakter. Złe skłonności, popędy, instynkty. Zły wpływ. Złe… …

    Słownik języka polskiego

  • 40zmęczyć — dk VIb, zmęczyćczę, zmęczyćczysz, zmęcz, zmęczyćczył, zmęczyćczony 1. «spowodować (u kogoś, u czegoś) wyczerpanie fizyczne lub psychiczne, osłabienie, złe samopoczucie jako następstwo fizycznego lub psychicznego wysiłku; znużyć» Zmęczył go… …

    Słownik języka polskiego