rzeczywisty

  • 21prabyt — m IV, D. u, Ms. prabytycie; lm M. y filoz. «w ujęciu idealistycznym: byt nie mający początku, poprzedzający byt realny, rzeczywisty» Boski prabyt. Prabyt materii …

    Słownik języka polskiego

  • 22prawdziwy — prawdziwywi, prawdziwywszy 1. «zgodny z rzeczywistością, nie zmyślony, nie urojony, nie udany, nie sfałszowany; realny, rzeczywisty, autentyczny, naturalny» Prawdziwy jedwab. Prawdziwa perła. Prawdziwa miłość, przyjaźń. Prawdziwa opowieść. Ukazać …

    Słownik języka polskiego

  • 23realny — realnyni, realnyniejszy 1. «istniejący rzeczywiście; rzeczywisty, prawdziwy, konkretny, faktyczny» Realna korzyść, pomoc. Realna siła. Realne możliwości. Stanąć na realnym gruncie. ∆ ekon. Realna wartość «wartość rzeczywista, prawdziwa (w… …

    Słownik języka polskiego

  • 24rzecz — ż VI, DCMs. y; lm MD. y 1. «przedmiot materialny, często w przeciwstawieniu do istoty żywej» Cenne, kosztowne, wartościowe rzeczy. Rzeczy powszedniego użytku. Rejestrować świat rzeczy i istot żywych. 2. zwykle w lm «przedmioty materialne, takie… …

    Słownik języka polskiego

  • 25słoneczny — 1. «dotyczący Słońca ciała niebieskiego, jego światła, ciepła itp.» Słoneczny blask. Słoneczne światło. Tarcza słoneczna. Silna operacja słoneczna. ∆ Układ Słoneczny «zespół ciał niebieskich, złożony ze Słońca i obiegających dokoła niego, jako… …

    Słownik języka polskiego

  • 26szczery — szczeryerzy, szczeryrszy 1. «nie ukrywający swoich myśli, uczuć, zamiarów; nieskryty, otwarty, prawdomówny, niefałszywy; będący wyrazem czyjejś prawdomówności; nie udany, rzeczywisty, rzetelny» Szczery kolega, przyjaciel. Szczery charakter.… …

    Słownik języka polskiego

  • 27świat — m IV, D. a, C. u, Ms. świecie; lm M. y 1. «kula ziemska, Ziemia jako miejsce bytowania człowieka wraz ze wszystkim, co na niej istnieje; warunki tego bytowania, życie na Ziemi z wszelkimi jego przejawami» Życie na świecie. Podróżować, wędrować po …

    Słownik języka polskiego

  • 28wcielony — wcielonyleni imiesł. przymiotnikowy bierny czas. wcielić (p.) wcielony w użyciu przym. «będący uosobieniem czegoś; istny, prawdziwy, rzeczywisty» Wcielony geniusz. Wcielona cnota. Wcielone bohaterstwo. ◊ Diabeł, szatan wcielony «o kimś złym,… …

    Słownik języka polskiego

  • 29zegar — m IV, D. a, Ms. zegararze; lm M. y 1. «przyrząd mechaniczny do mierzenia i wskazywania czasu» Zegar ścienny, stołowy, szafkowy. Zegar stojący, wiszący. Zegar dworcowy, kościelny, ratuszowy, zamkowy. Zegar z kurantem, z wahadłem, z kukułką. Tarcza …

    Słownik języka polskiego

  • 30czarny koń — {{/stl 13}}{{stl 7}} nieoczekiwany zwycięzca (przewidywany lub rzeczywisty) czegoś, osoba w sposób niespodziewany odgrywająca wielką rolę w jakichś wydarzeniach : {{/stl 7}}{{stl 10}}W listopadzie 1990 roku nikt chyba nie przewidział, że do… …

    Langenscheidt Polski wyjaśnień