rządu

  • 21komisarz — m II, DB. a; lm M. e, DB. y 1. «oficer policji; ranga, stopień oficerski w policji» 2. «pełnomocnik dyplomatyczny niektórych państw w krajach nie mających pełnej suwerenności» 3. «urzędnik stały lub powołany okresowo do wypełnienia specjalnych… …

    Słownik języka polskiego

  • 22konsulat — m IV, D. u, Ms. konsulatacie; lm M. y 1. «urząd państwowy za granicą podległy konsulowi; lokal tego urzędu» 2. hist. «w starożytnym Rymie: urząd, godność konsula republiki; okres sprawowania władzy przez konsula» Za konsulatu Cezara. 3. hist. «we …

    Słownik języka polskiego

  • 23łono — n III, Ms. łonie; lm D. łon 1. «brzuch, zwłaszcza dolna jego część; wnętrzności» W łonie matki. ◊ W łonie czegoś (np. rządu, partii, organizacji) «wewnątrz, wśród członków rządu, partii, organizacji» ◊ Na łonie natury, przyrody; na łonie rodziny… …

    Słownik języka polskiego

  • 24minister — m IV, DB. ministertra, Ms. ministertrze; lm M. ministertrowie, DB. ministertrów «członek rządu kierujący określonym działem administracji państwowej» Minister spraw zagranicznych. Minister oświaty i wychowania. Być, zostać ministrem. Mianować… …

    Słownik języka polskiego

  • 25polityka — ż III, CMs. politykayce, blm «działalność władzy państwowej, rządu w dziedzinach społecznej, gospodarczej, kulturalnej, wojskowej i innych, dotycząca spraw wewnętrznych państwa lub stosunków z innymi krajami; działalność grupy społecznej, partii …

    Słownik języka polskiego

  • 26prezes — m IV, DB. a, Ms. prezessie; lm M. prezessi, DB. ów «osoba stojąca na czele jakiejś instytucji, organizacji, stowarzyszenia; przewodniczący» Prezes związku literatów, spółdzielni rzemieślniczej, klubu sportowego. Stanowisko, godność prezesa.… …

    Słownik języka polskiego

  • 27rządowy — rządowywi «odnoszący się do rządu organu zarządzającego państwem, należący do rządu lub państwa» Program rządowy. Koalicja rządowa. Uchwała, ustawa rządowa …

    Słownik języka polskiego

  • 28składnia — ż I, DCMs. składniani; lm D. składniani 1. jęz. «nauka o budowie wypowiedzeń, ich elementach składowych, o środkach i sposobach służących do ich wyodrębniania lub łączenia, powodujących układanie się ich w całość gramatyczno komunikatywną;… …

    Słownik języka polskiego

  • 29zaufanie — n I 1. rzecz. od zaufać. 2. «przeświadczenie, że komuś można ufać; ufność» Całkowite, bezgraniczne zaufanie. Osoba godna zaufania. Budzić, zdobyć, zyskać, stracić, zawieść czyjeś zaufanie. Okazać komuś zaufanie. Darzyć kogoś zaufaniem. Mieć,… …

    Słownik języka polskiego

  • 30interpelacja — {{/stl 13}}{{stl 8}}rz. ż IIa, lm D. interpelacjacji {{/stl 8}}{{stl 20}} {{/stl 20}}{{stl 12}}1. {{/stl 12}}{{stl 7}} oficjalne wystąpienie poselskie w parlamencie, stawiające zazwyczaj zarzut dotyczący polityki i działań rządu (zwykle w formie… …

    Langenscheidt Polski wyjaśnień