powodem

См. также в других словарях:

• krąg — 1. Coś zatacza szerokie, coraz szersze, większe kręgi «coś, np. plotka, afera, wiadomość, dociera do coraz większej grupy ludzi»: Były kanclerz wyraźnie unikał kontaktów z prasą. Prawdopodobnym powodem była, zataczająca coraz szersze kręgi w… …   Słownik frazeologiczny

• łza — 1. Coś jest (czyste) jak łza «coś jest bardzo czyste»: Woda wypływająca z Filtrów jest czysta jak łza – zapewnia zastępca kierownika zakładu wodociągu centralnego. DD 30/03/2001. 2. Ktoś (jest) czysty jak łza, brylant, kryształ itp. «ktoś nie ma… …   Słownik frazeologiczny

• wstyd — 1. Nie mieć (za grosz) wstydu «być bezczelnym, nie liczyć się z zasadami moralnymi»: Tata Marcina powiedział, że dzisiaj ludzie w ogóle nie mają wstydu. Tylko się patrzą, gdzie się można nachapać i nic więcej ich nie obchodzi. Dial film 1996. 2.… …   Słownik frazeologiczny

• chwała — ż IV, CMs. chwale, blm 1. «powszechne uznanie, cześć, sława» Wieczna, nieśmiertelna chwała. Dni chwały. Zrobić coś ku swojej, czyjejś chwale. Coś jest powodem, tytułem do chwały. ◊ Chwała Bogu «to bardzo dobrze; Bogu dzięki!» ◊ Ktoś okryty chwałą …   Słownik języka polskiego

• duma — ż IV, CMs. dumamie 1. blm «poczucie osobistej godności, wartości własnej, własnego środowiska; ambicja; także nieraz zbyt wygórowane pojęcie o sobie, nieprzystępność, wyniosłość, pycha» Szlachetna, niepohamowana, obrażona duma. Duma rozpiera,… …   Słownik języka polskiego

• kamień — m I, D. kamieńenia; lm M. kamieńenie, D. kamieńeni 1. «bryła skalna, zwykle twarda, spoista i ciężka; niewielki odłamek takiej bryły; w górnictwie: urobek skały płonnej» Kamień polny, przydrożny, narzutowy. Kamienie nadbrzeżne. Posąg wykuty w… …   Słownik języka polskiego

• powodować — ndk IV, powodowaćduję, powodowaćdujesz, powodowaćduj, powodowaćował, powodowaćowany 1. «być powodem, przyczyną czegoś, sprawiać, wywoływać coś» Powodować chorobę, kaszel, zadyszkę. Powodować niezadowolenie, rozgoryczenie. Powodować bałagan, chaos …   Słownik języka polskiego

• skomplikować — dk IV, skomplikowaćkuję, skomplikowaćkujesz, skomplikowaćkuj, skomplikowaćował, skomplikowaćowany «wprowadzić dodatkowe trudności, stać się powodem jakiejś komplikacji, uczynić złożonym; pogmatwać, powikłać» Skomplikować sprawę nieprzemyślanym… …   Słownik języka polskiego

• starczać — ndk I, starczaćcza, starczaćają, starczaćał starczyć dk VIb, starczaćczy, starczaćczył, zwykle w 3 os. a. nieos. «występować w dostatecznej ilości, liczbie; wystarczać, nie brakować; być dostatecznym powodem» Dla wszystkich starczyło żywności.… …   Słownik języka polskiego

• sukcesyjny — przestarz. przym. od sukcesja a) w zn. 1: Dobra sukcesyjne. b) w zn. 2: Tron sukcesyjny. ∆ hist. Wojny sukcesyjne «wojny toczone przez różne państwa (zwłaszcza w Europie w XVIII w.), których powodem były spory o następstwo tronu i pretensje do… …   Słownik języka polskiego

• zrobić — dk VIa, zrobićbię, zrobićbisz, zrób, zrobićbił, zrobićbiony 1. «wykonać, wytworzyć, wyprodukować coś; przyrządzić, sporządzić coś» Zrobić sweter na drutach. Zrobić komuś obuwie. Zrobić szafę, półki. Zrobić model czegoś. Reżyser zrobił dobry film …   Słownik języka polskiego