pojedyncza

См. также в других словарях:

• pojedynczy — 1. «występujący sam jeden, oddzielnie, osobno; rozpatrywany w oderwaniu od innych, jeden z wielu; jednostkowy, poszczególny» Chwytać z rozmowy tylko pojedyncze słowa. Pojedynczy wypadek o niczym nie świadczy. Szukać pojedynczego pokoju. ∆ jęz.… …   Słownik języka polskiego

• jednostka — {{/stl 13}}{{stl 8}}rz. ż Ib, CMc. jednostkatce; lm D. jednostkatek {{/stl 8}}{{stl 20}} {{/stl 20}}{{stl 12}}1. {{/stl 12}}{{stl 7}} pojedyncza osoba; osobnik : {{/stl 7}}{{stl 10}}Utalentowana, genialna, wybitna jednostka. Rządy jednostki.… …   Langenscheidt Polski wyjaśnień

• przypadek — I {{/stl 13}}{{stl 8}}rz. mnż IIa, D. przypadekdku {{/stl 8}}{{stl 20}} {{/stl 20}}{{stl 12}}1. {{/stl 12}}{{stl 7}} nieprzewidywalny, zwykle ze względu na swą złożoność, czynnik jakiegoś zdarzenia; splot, zbieg okoliczności, traf, los : {{/stl… …   Langenscheidt Polski wyjaśnień

• Польский язык — Самоназвание: język polski, polszczyzna Страны: Польша, США …   Википедия

• anakruza — ż IV, CMs. anakruzazie; lm D. anakruzauz 1. lit. «jedna lub dwie sylaby nie akcentowane na początku wersu przed pierwszą sylabą akcentowaną; odbitka, przedtakt» 2. muz. «pojedyncza nuta lub grupa nut na początku utworu albo jego części… …   Słownik języka polskiego

• cela — ż I, DCMs. celi; lm D. cel «izba więzienna lub klasztorna» Wspólna, zbiorowa, osobna, pojedyncza cela. Cela zakonna. Zamknąć kogoś w celi. ‹z łac.› …   Słownik języka polskiego

• chutor — m IV, D. u, Ms. chutororze; lm M. y «pojedyncza zagroda wiejska na słabo zaludnionych obszarach Rosji w XVI XVII w.; na Ukrainie, Kubaniu i nad Donem: osiedle, przysiółek lub stanica kozacka» ‹ukr.› …   Słownik języka polskiego

• gra — ż IV, CMs. grze; lm D. gier 1. «zabawa towarzyska prowadzona według pewnych zasad, niekiedy połączona z hazardem, granie; w sporcie: rozgrywka prowadzona między zawodnikami lub zespołami według zasad określonych regulaminem danej dyscypliny;… …   Słownik języka polskiego

• harcownik — m III, DB. a, N. harcownikkiem; lm M. harcownikicy, DB. ów hist. «żołnierz biorący udział w harcach, staczający przed bitwą pojedynczą walkę z przeciwnikiem» Utarczki, walki, popisy harcowników …   Słownik języka polskiego

• jednostka — ż III, CMs. jednostkatce; lm D. jednostkatek 1. «pojedynczy człowiek, osoba, osobnik» Nieprzeciętna, genialna, wybitna jednostka. Interesy jednostki. Rozwój duchowy jednostki. 2. «wyodrębniona, jednolita całość, podstawowa całość organizacyjna… …   Słownik języka polskiego

• jedność — ż V, DCMs. jednośćści 1. blm «to, co nie jest złożone, rzecz pojedyncza, skończona, stanowiąca odrębną całość; wspólność istoty, podstawy albo zasady czegoś, jednolitość w różnorodności» Jedność materii. Dialektyczna jedność przeciwieństw. 2. lm… …   Słownik języka polskiego