pod wodą

  • 121martwy — martwywi «taki, który nie żyje; o roślinie: zwiędły, uschnięty; o przedmiocie: nieżywotny, nieożywiony» Padł martwy na polu walki. Martwe zwierzę. Martwe gałązki. To jak martwa opoka nie zwróci w stronę oka, to strzela wkoło oczyma, to się łzami… …

    Słownik języka polskiego

  • 122mętny — mętnyni, mętnyniejszy 1. «zawierający męty, zawiesinę, utrudniający dokładne widzenie przedmiotów; nieprzejrzysty» Mętna ciecz, woda, kałuża, rzeka. Mętny płyn, sok. Mętne wino, piwo. Mętna szyba. ◊ Łowić, łapać ryby w mętnej wodzie «wyzyskiwać… …

    Słownik języka polskiego

  • 123mleko — n II, N. mlekokiem, blm 1. «biała, nieprzezroczysta wydzielina gruczołów mlecznych samic ssaków stanowiąca pokarm dla nowo urodzonego potomstwa; wydzielina samic bydła domowego, zwłaszcza krów, służąca jako jeden z głównych środków odżywczych… …

    Słownik języka polskiego

  • 124mokry — mokrykrzy «przesiąknięty lub ociekający wodą albo innym płynem, przemoknięty, przemoczony; zwilżony cieczą, wilgotny, zwilgotniały» Mokra ziemia, trawa, bielizna. Mokre buty, ubranie, włosy. Mokry śnieg. Ciało mokre od potu. Twarz mokra od łez. ∆ …

    Słownik języka polskiego

  • 125ochłodnąć — dk Vc, ochłodnąćnę, ochłodnąćniesz, ochłodnąćnij, ochłódł, ochłodła, ochłodli, ochłódłszy 1. «stać się chłodnym; oziębić się, ochłodzić się, ostygnąć» Powietrze ochłodło gwałtownie, stopniowo. Pod wieczór woda w rzece ochłodła. przen. Ochłodnąć w …

    Słownik języka polskiego

  • 126oczyścić — dk VIa, oczyszczę, oczyścićcisz, oczyść, oczyścićcił, oczyszczony oczyszczać ndk I, oczyścićam, oczyścićasz, oczyścićają, oczyścićaj, oczyścićał, oczyścićany «doprowadzić coś do stanu czystości; usunąć z czegoś brud, zanieczyszczenia, śmieci… …

    Słownik języka polskiego

  • 127ogrzać — dk Xb, ogrzeję, ogrzejesz, ogrzej, ogrzał, ogrzali a. ogrzeli, ogrzany ogrzewać ndk I, ogrzaćam, ogrzaćasz, ogrzaćają, ogrzaćaj, ogrzaćał, ogrzaćany «podwyższyć temperaturę czegoś, uczynić coś ciepłym, gorącym; ocieplić, rozgrzać, nagrzać» Ogrzać …

    Słownik języka polskiego

  • 128para — I ż IV, CMs. parze; lm D. par 1. «substancja w fazie gazowej, w temperaturze niższej od temperatury krytycznej» Para wodna. Para wodoru, cynku, alkoholu. Obłok, tuman, kłąb pary. Ciśnienie pary (w kotle). Para bucha, dymi, unosi się, idzie z… …

    Słownik języka polskiego