pobýt

  • 71uzdrawiająco — przysłów. od uzdrawiający (p. uzdrawiać) Pobyt w górach wpływał na dzieci uzdrawiająco. Sama jego obecność działała na chorą uzdrawiająco …

    Słownik języka polskiego

  • 72wczasy — blp, D. wczasysów «wypoczynek urlopowy poza miejscem zamieszkania, organizowany dla pracowników i ich rodzin przez zakłady pracy, związki zawodowe, zrzeszenia twórcze itp.» Wczasy pracownicze. Wczasy wypoczynkowe, lecznicze, turystyczne. Wczasy… …

    Słownik języka polskiego

  • 73wiza — ż IV, CMs. wizie; lm D. wiz «pisemne zezwolenie na przekroczenie granicy i pobyt cudzoziemca na terytorium własnego państwa, udzielane przez konsulaty lub przedstawicielstwa dyplomatyczne i odnotowywane w paszporcie albo innym dokumencie… …

    Słownik języka polskiego

  • 74wychodźstwo — n III, Ms. wychodźstwowie, blm 1. «stały lub czasowy pobyt poza granicami własnego państwa spowodowany przyczynami ekonomicznymi, politycznymi, religijnymi» 2. «ogół wychodźców z jakiegoś kraju zamieszkujących w obcym państwie» Wychodźstwo… …

    Słownik języka polskiego

  • 75zajezdny — przestarz. «taki, do którego można zajechać, w którym można się zatrzymać w podróży na krótki pobyt» ∆ Dom zajezdny «rodzaj hotelu, zajazd» …

    Słownik języka polskiego

  • 76zalegalizować — dk IV, zalegalizowaćzuję, zalegalizowaćzujesz, zalegalizowaćzuj, zalegalizowaćował, zalegalizowaćowany «nadać czemuś moc prawną; prawnie zatwierdzić, uprawomocnić» Zalegalizować przedsiębiorstwo, stowarzyszenie. Zalegalizować swój pobyt gdzieś.… …

    Słownik języka polskiego

  • 77zasiedlić — dk VIa, zasiedlićlę, zasiedlićlisz, zasiedlićsiedl, zasiedlićlił, zasiedlićlony zasiedlać ndk I, zasiedlićam, zasiedlićasz, zasiedlićają, zasiedlićaj, zasiedlićał, zasiedlićany 1. «osadzić gdzieś ludność na stały pobyt; zaludnić» Zasiedlić nowe… …

    Słownik języka polskiego

  • 78zesłać — dk IX, ześlę, ześlesz, ześlij, zesłaćał, zesłaćany zsyłać ndk I, zesłaćam, zesłaćasz, zesłaćają, zesłaćaj, zesłaćał, zesłaćany 1. podn. «o losie, siłach nadprzyrodzonych itp.: sprawić, że coś się stanie, że ktoś się zjawi, zwykle niespodziewanie» …

    Słownik języka polskiego

  • 79zesłanie — n I 1. rzecz. od zesłać. 2. «kara polegająca na skierowaniu skazanego do odległej miejscowości na przymusowy pobyt; zsyłka, deportacja» Wyrok, kara zesłania. Skazać kogoś na zesłanie …

    Słownik języka polskiego

  • 80ziemia — ż I, DCMs. ziemiami; lm D. ziem 1. (jako termin astronomiczny pisze się wielką literą) blm «trzecia według oddalenia od Słońca planeta Układu Słonecznego, ciało niebieskie o kształcie zbliżonym do elipsoidy obrotowej, obiegające Słońce po orbicie …

    Słownik języka polskiego