otoczenie

  • 21despotyczny — despotycznyni, despotycznyniejszy 1. «dotyczący despotyzmu formy rządów lub despoty władcy; absolutystyczny, autokratyczny, tyrański» Despotyczny władca. Rządy despotyczne. 2. «właściwy despocie; narzucający wszystkim swoją wolę, nie znoszący… …

    Słownik języka polskiego

  • 22emanacja — ż I, DCMs. emanacjacji; lm D. emanacjacji (emanacjacyj) 1. «promieniowanie, wydzielanie się» Emanacja ciepła. ∆ filoz. Teoria emanacji → emanatyzm przen. «oddziaływanie na otoczenie» Emanacja osobowości. Emanacja ducha. 2. chem. fiz. «nazwa… …

    Słownik języka polskiego

  • 23frapować — ndk IV, frapowaćpuję, frapowaćpujesz, frapowaćpuj, frapowaćował «wywierać silne wrażenie, zaciekawiać» Frapować otoczenie swoim zachowaniem. ‹fr.› …

    Słownik języka polskiego

  • 24horyzont — m IV, D. u, Ms. horyzontncie 1. blm «linia, wzdłuż której niebo wydaje się stykać z powierzchnią Ziemi; widnokrąg» Słońce skryło się za horyzontem. Na horyzoncie pojawiły się chmury. ∆ Horyzont astronomiczny «koło wielkie na sferze niebieskiej,… …

    Słownik języka polskiego

  • 25irradiacja — ż I, DCMs. irradiacjacji, blm 1. fiz. «poddawanie istot żywych lub substancji działaniu promieniowania jonizującego w celach leczniczych, badawczych, przemysłowych, konserwacyjnych itp.; napromieniowanie» 2. med. «przeniesienie się bólu poza… …

    Słownik języka polskiego

  • 26kokietka — ż III, CMs. kokietkatce; lm D. kokietkatek «kobieta zalotna, pełna kokieterii, kokietująca otoczenie» Pusta kokietka. ‹fr.› …

    Słownik języka polskiego

  • 27koło — I n III, Ms. kole; lm D. kół 1. «część płaszczyzny ograniczona okręgiem; w terminologii matematycznej: zbiór wszystkich punktów płaszczyzny, których odległość od ustalonego punktu, zwanego środkiem koła, jest mniejsza lub równa danej liczbie… …

    Słownik języka polskiego

  • 28komik — m III, DB. a, N. komikkiem; lm M. komikicy, DB. ów 1. «aktor grający role komiczne; rzadziej: klown cyrkowy» Publiczność oklaskiwała ulubionego komika. 2. «człowiek z dużym poczuciem humoru, rozśmieszający otoczenie; wesołek, żartowniś» Dowcipy… …

    Słownik języka polskiego

  • 29kopciuszek — m III, DB. kopciuszekszka, N. kopciuszekszkiem; lm M. kopciuszekszki, DB. kopciuszekszków 1. «dziewczynka zaniedbana, posyłana do brudnej roboty w kuchni (przezwisko bohaterki bajki dla dzieci); ogólniej: człowiek wyzyskiwany, lekceważony przez… …

    Słownik języka polskiego

  • 30kupić — dk VIa, kupićpię, kupićpisz, kup, kupićpił, kupićpiony kupować ndk IV, kupićpuję, kupićpujesz, kupićpuj, kupićował, kupićowany 1. «nabyć coś po pewnej cenie, za pewną sumę pieniędzy» Kupić tanio, drogo. Kupić za pół darmo, za bezcen, za gotówkę,… …

    Słownik języka polskiego