o rzeczy

  • 121tył — m IV, D. u, Ms. tyle; lm M. y 1. «część, strona czegoś przeciwległa w stosunku do przodu, frontu, najdalej położona w stosunku do części przedniej danego przedmiotu; u człowieka: część ciała po stronie pleców, u zwierząt: część ciała najdalej… …

    Słownik języka polskiego

  • 122użyć — dk Xa, użyję, użyjesz, użyj, użył, użyty używać ndk I, użyćam, użyćasz, użyćają, użyćaj, użyćał, użyćany 1. «posłużyć się czymś, zastosować coś jako środek, narzędzie; zużytkować» Nieumiejętnie czegoś używać. Używać czegoś do pracy, na co dzień,… …

    Słownik języka polskiego

  • 123wartość — ż V, DCMs. wartośćści; lm MD. wartośćści 1. «to, ile coś jest warte pod względem materialnym; cecha jakiejś rzeczy dająca się wyrazić równoważnikiem pieniężnym lub innym środkiem płatniczym; cena» Wartość domu, majątku. Wartość produkcji. Wartość …

    Słownik języka polskiego

  • 124wetknąć — dk Va, wetknąćtknę, wetknąćtkniesz, wetknąćtknij, wetknąćtknął, wetknąćtknęła, wetknąćtknęli, wetknąćtknięty, wetknąćtknąwszy wtykać ndk I, wetknąćam, wetknąćasz, wetknąćają, wetknąćaj, wetknąćał, wetknąćany 1. pot. «włożyć, wsunąć coś do środka… …

    Słownik języka polskiego

  • 125węzełek — m III, D. węzełekłka, N. węzełekłkiem; lm M. węzełekłki 1. «mały węzeł; supełek» Przędza, tkanina z węzełkami. Zaciągnąć węzełek na sznurku. Zrobić węzełek na końcu nitki. Zwinąć włosy w węzełek. ◊ Ciągnąć węzełki «rozstrzygać o czymś za pomocą… …

    Słownik języka polskiego

  • 126wieczny — wiecznyni 1. «nie ograniczony w czasie, nie mający początku ani końca; zawsze trwający, nieskończony» Wieczny byt. Wieczna chwała, sława. Nie jesteśmy wieczni. ∆ Wieczne pióro «pióro piszące przez dłuższy czas dzięki napełnianiu atramentem… …

    Słownik języka polskiego

  • 127wracać — ndk I, wracaćam, wracaćasz, wracaćają, wracaćaj, wracaćał, wracaćany wrócić dk VIa, wracaćcę, wracaćcisz, wróć, wracaćcił, wracaćcony 1. «przybywać z powrotem, zjawiać się w miejscu, z którego się wyszło, wyjechało; zająć ponownie jakieś miejsce» …

    Słownik języka polskiego

  • 128wrzucić — dk VIa, wrzucićcę, wrzucićcisz, wrzuć, wrzucićcił, wrzucićcony wrzucać ndk I, wrzucićam, wrzucićasz, wrzucićają, wrzucićaj, wrzucićał, wrzucićany «rzucić (kogoś) coś do czegoś albo w coś» Wrzucić kamień do wody. Wrzucić list do skrzynki. Wrzucić… …

    Słownik języka polskiego