nadarzyć
1nadarzyć — dk VIb, nadarzyćrzy, nadarzyćrzył nadarzać ndk I, nadarzyćrza, nadarzyćrzają, nadarzyćrzał «(zwykle z podmiotem: los, przypadek) zesłać, nastręczyć, przynieść (np. coś pożądanego, korzystnego)» Czekał, co los nadarzy. Przypadek mu nadarzył dobrą… …
2nastręczyć — dk VIb, nastręczyćczę, nastręczyćczysz, nastręczyćstręcz, nastręczyćczył, nastręczyćczony nastręczać ndk I, nastręczyćam, nastręczyćasz, nastręczyćają, nastręczyćaj, nastręczyćał, nastręczyćany 1. «nasunąć, podsunąć, dostarczyć» Wypadek… …
3надаритися — (167) <польськ. nadarzyć się трапитися [MО,V] …
4nadarzać się — {{/stl 13}}{{stl 8}}cz. 3. os ndk VIIIa, nadarzać sięa się {{/stl 8}}– nadarzyć się {{/stl 13}}{{stl 8}}dk VIIa, nadarzać sięrzy się {{/stl 8}}{{stl 7}} zwykle o czymś pomyślnym: pojawiać się niespodziewanie : {{/stl 7}}{{stl 10}}Nadarza mu się… …
5nawinąć się — {{/stl 13}}{{stl 8}}cz. dk IVa {{/stl 8}}{{stl 7}} zjawić się, pojawić się niespodziewanie, przypadkowo w pobliżu kogoś; nadarzyć się, trafić się : {{/stl 7}}{{stl 10}}Nawinął się znajomy kierowca. Nawinął mi się ciekawy wyjazd. {{/stl 10}}{{stl… …
