na słońcu

  • 81schnąć — ndk Vc, schnąćnę, schnąćniesz, schnąćnij, schnął a. sechł, schła, schli 1. «stawać się suchym; suszyć się, wysychać» Bielizna schnie na sznurze. Gliniane garnki schną na słońcu. ∆ Bułka, chleb itp. schnie «bułka, chleb itp. czerstwieje» ∆ Schnie… …

    Słownik języka polskiego

  • 82sczerwienieć — dk III, sczerwieniećeję, sczerwieniećejesz, sczerwieniećej, sczerwieniećniał, sczerwieniećeli, sczerwieniećniały, sczerwieniećniali 1. «stać się czerwonym, nabrać czerwonego odcienia» Liście klonu sczerwieniały. Owoce sczerwieniały w słońcu. 2.… …

    Słownik języka polskiego

  • 83skąpać — dk IX, skąpaćpię, skąpaćpiesz, skąp, skąpaćał, skąpaćany książk. «zanurzyć, zamoczyć w jakimś płynie mocno, całkowicie» Skąpał go w rzece po szyję. Twarz skąpana we łzach. przen. Ogród skąpany w słońcu. skąpać się «zamoczyć się całkowicie, zwykle …

    Słownik języka polskiego

  • 84skrzyć — ndk VIb, skrzy, skrzył rzad. to samo, co skrzyć się Niebo skrzyło gwiazdami. Szabla skrząca klejnotami. przen. Powiedzenia skrzące dowcipem. skrzyć się «wydawać błyski, lśnić migotliwym blaskiem; błyszczeć, jaśnieć, iskrzyć się; rzadziej: sypać… …

    Słownik języka polskiego

  • 85słońce — n I; lm D. słońc 1. «gwiazda najbliższa Ziemi, centralne ciało Układu Słonecznego, będące głównym źródłem energii docierającej do Ziemi, warunkującej życie na Ziemi, widoczne na niebie w dzień w postaci ognistej kuli (jako termin astronomiczny… …

    Słownik języka polskiego

  • 86smalić — ndk VIa, smalićlę, smalićlisz, smal, smalićlił, smalićlony przestarz. «przypiekać ogniem, opalać z wierzchu; o słońcu lub o innym źródle ciepła: grzać, piec» Ogień smalił wierzchołki drzew. ◊ pot. (dziś żywa): Smalić cholewki do kogoś «umizgać… …

    Słownik języka polskiego

  • 87smażyć — ndk VIb, smażyćżę, smażyćżysz, smaż, smażyćył, smażyćżony «poddawać produkt żywnościowy działaniu wysokiej temperatury przez utrzymywanie go w roztopionym tłuszczu lub w syropie w celu uczynienia go nadającym się do spożycia» Smażyć kotlety,… …

    Słownik języka polskiego

  • 88stopić — dk VIa, stopićpię, stopićpisz, stop, stopićpił, stopićpiony stapiać ndk I, stopićam, stopićasz, stopićają, stopićaj, stopićał, stopićany 1. «zamienić ciało stałe w płynne przez ogrzanie do temperatury topnienia; doprowadzić do stanu ciekłego,… …

    Słownik języka polskiego

  • 89szklić — ndk VIa, szklę, szklisz, szklij, szklił, szklony 1. «wstawiać, wprawiać szyby, szklane tafle; opatrywać szybami» Szklić okna. Szklić budynek. 2. pot. «blagować, kłamać» szklić się «wyglądać jak szkło; lśnić, błyszczeć, połyskiwać» Rzeka szkli się …

    Słownik języka polskiego

  • 90tęcza — ż II, DCMs. tęczaczy; lm D. tęcz 1. «zjawisko optyczne w postaci barwnego łuku powstającego na niebie wskutek załamania, rozszczepienia i całkowitego odbicia promieni Słońca (lub Księżyca) w kroplach deszczu, mżawki, niekiedy mgły» Łuk, kolory,… …

    Słownik języka polskiego