myśliwy

  • 11nemrod — m IV, DB. a, Ms. nemrododzie; lm M. nemrododzi a. owie żart. «zapalony, zagorzały myśliwy» ‹od imienia króla chaldejskiego› …

    Słownik języka polskiego

  • 12oszczepnik — m III, DB. a, N. oszczepnikkiem; lm M. oszczepnikicy, DB. ów 1. «zawodnik uprawiający rzut oszczepem» 2. hist. «żołnierz lub myśliwy uzbrojony w oszczep» …

    Słownik języka polskiego

  • 13podpuścić — dk VIa, podpuścićpuszczę, podpuścićcisz, podpuścićpuść, podpuścićcił, podpuścićpuszczony podpuszczać ndk I, podpuścićam, podpuścićasz, podpuścićają, podpuścićaj, podpuścićał, podpuścićany 1. «pozwolić podejść, podjechać, zbliżyć się do czegoś, do …

    Słownik języka polskiego

  • 14skrzydłowy — skrzydłowywi 1. «dotyczący skrzydeł ptaków, owadów» Pokrywy skrzydłowe świerszcza. 2. sport. «znajdujący się, odbywający się w bocznej części boiska» Gra skrzydłowa. 3. wojsk. «odbywający się, znajdujący się na krańcach bocznego ugrupowania linii …

    Słownik języka polskiego

  • 15sokolnik — m III, DB. a, N. sokolnikkiem; lm M. sokolnikicy, DB. ów «ten, kto się zajmuje sokolnictwem; myśliwy polujący z sokołem» …

    Słownik języka polskiego

  • 16stanowisko — n II, N. stanowiskokiem; lm D. stanowiskoisk 1. «miejsce pobytu, postoju, wykonywania jakiejś czynności, występowania czegoś (w odniesieniu do roślin: miejsce ich występowania, wzrostu; w odniesieniu do zwierząt żyjących na swobodzie: miejsce ich …

    Słownik języka polskiego

  • 17substantywizacja — ż I, DCMs. substantywizacjacji, blm jęz. «przekształcenie przymiotnika, liczebnika, zaimka dzierżawczego w rzeczownik (np. leniwy → leniwiec, czwarty → czwartek, swój → swojak); przejście do kategorii rzeczownika wyrazu, który należał do innej… …

    Słownik języka polskiego

  • 18traper — m IV, DB. a, Ms. trapererze; lm M. trapererzy, DB. ów «północnoamerykański myśliwy łowiący zwierzynę futerkową w potrzaski, pułapki, sidła» ‹z ang.› …

    Słownik języka polskiego

  • 19tropiciel — m I, DB. a; lm M. e, DB. i a. ów 1. «osoba znająca się na tropach, tropieniu i osaczaniu zwierzyny; myśliwy tropiący zwierzynę» Tropiciele wilków. przen. «ktoś zajmujący się tropieniem, ściganiem kogoś» Tropiciel przemytników, kłusowników. 2. lm… …

    Słownik języka polskiego

  • 20urodzony — urodzonydzeni imiesł. przymiotnikowy bierny czas. urodzić (p.) urodzony w użyciu przym. 1. «mający wrodzone skłonności, predyspozycje do bycia tym, co oznacza określany rzeczownik; doskonały, zawołany» Urodzony działacz społeczny, mówca,… …

    Słownik języka polskiego