meskün yer
1meskûn — sf., Ar. meskūn 1) İnsan oturan, şeneltilmiş (yer) Kürekleri var gücüyle çekerek meskûn adanın kömür iskelesine yanaştı. S. F. Abasıyanık 2) Yurt edinilmiş (yer) Birleşik Sözler meskûn mahal Atasözü, Deyim ve Birleşik Fiiller meskûn kılmak …
2MESKUN — İçinde oturanları olan yer. İnsan bulunan şenlenmiş yer …
3GAYR-I MESKUN — İçinde oturulmayan yer. Kimsesiz yer …
4KARYE — Köy. Nâhiyeden küçük olan, insanlarla meskun yer …
5şenelmek — nsz, hlk. 1) Boş bir yer, insanların yerleşmesiyle yurt durumuna gelmek, meskûn olmak 2) Sevinmek, keyiflenmek, neşelenmek 3) Bitki gelişmek, büyümek, serpilmek …
