leży mi to na

  • 111rzecz — ż VI, DCMs. y; lm MD. y 1. «przedmiot materialny, często w przeciwstawieniu do istoty żywej» Cenne, kosztowne, wartościowe rzeczy. Rzeczy powszedniego użytku. Rejestrować świat rzeczy i istot żywych. 2. zwykle w lm «przedmioty materialne, takie… …

    Słownik języka polskiego

  • 112sedno — n III, Ms. sednonie, blm «to, co jest w czymś zasadnicze, podstawowe; istota czegoś» Sedno problemu, rzeczy, sprawy, zagadnienia. Dojść, przejść, przystąpić do sedna czegoś. Sedno czegoś leży, tkwi w czymś. ◊ Trafić w sedno «znaleźć właściwe… …

    Słownik języka polskiego

  • 113serce — n I; lm D. serc 1. «mięśniowy narząd, którego praca warunkuje krążenie krwi w układzie naczyniowym; u człowieka, ssaków i ptaków ma kształt spłaszczonego stożka, zwróconego podstawą ku górze, i składa się z dwóch, całkowicie oddzielonych od… …

    Słownik języka polskiego

  • 114sukienka — ż III, CMs. sukienkance; lm D. sukienkanek «wierzchni strój kobiecy, jednoczęściowy, okrywający tułów oraz częściowo nogi i często ręce, zwłaszcza strój lekki, codzienny» Dopasowana, krótka sukienka. Jedwabna, wełniana sukienka. Sukienka w grochy …

    Słownik języka polskiego

  • 115suknia — ż I, DCMs. sukniani; lm D. sukniani a. sukniakien 1. «wierzchni strój kobiecy, jednoczęściowy, okrywający tułów i część nóg lub całe nogi, często także ręce, zwłaszcza strój uroczysty, bogaty» Balowa, ślubna, wieczorowa, wizytowa suknia. Jedwabna …

    Słownik języka polskiego

  • 116sumienie — n I; lm D. sumienieeń «właściwość psychiczna, zdolność pozwalająca odpowiednio oceniać własne postępowanie jako zgodne lub niezgodne z przyjętymi normami etycznymi; świadomość odpowiedzialności moralnej za swoje czyny, postępowanie» Czułe,… …

    Słownik języka polskiego

  • 117szesnaście — m. os. szesnastu; DCMs. szesnaścieastu, N. szesnaścieastoma, szesnaścieastu «liczebnik główny oznaczający liczbę 16» Szesnaście książek leży na półce. Zgłosiło się szesnastu zawodników …

    Słownik języka polskiego

  • 118ubocze — n I; lm D. uboczeczy przestarz. «okolica, miejsce położone z boku, nie przy utartych szlakach; ustronie» dziś tylko we fraz. Ktoś mieszka na uboczu; coś np. miasteczko, wieś, kraj leżą na uboczu; dom stoi na uboczu «ktoś mieszka, coś leży, stoi z …

    Słownik języka polskiego

  • 119ulać — dk Xb, uleję, ulejesz, ulej, ulaćał, ulali a. uleli, ulaćany ulewać ndk I, ulaćam, ulaćasz, ulaćają, ulaćaj, ulaćał, ulaćany 1. «odlać, wylać skądś trochę płynu, cieczy» Ulać nadmiar wody z kubła. Ulała trochę zupy z talerza. 2. «wykonać coś z… …

    Słownik języka polskiego

  • 120uniwersalny — uniwersalnyni «obejmujący całość; powszechny, ogólny; nadający się do wszystkiego, mogący mieć wszechstronne zastosowanie, wszechstronny» Uniwersalne urządzenie. Uniwersalna moda. Metoda uniwersalna. Uniwersalne lekarstwo. Prawdy uniwersalne.… …

    Słownik języka polskiego