kierunek

  • 121egzystencjalizm — m IV, D. u, Ms. egzystencjalizmzmie, blm filoz. «współczesny kierunek filozoficzny (znajdujący wyraz także w literaturze pięknej), którego przedmiotem rozważań jest problematyka indywidualnej egzystencji (jednostki ludzkiej) w świecie, głoszący,… …

    Słownik języka polskiego

  • 122ekspresjonizm — m IV, D. u, Ms. ekspresjonizmzmie, blm lit. szt. «kierunek w literaturze i sztuce w latach trzydziestych XX w., mający różne odgałęzienia teoretyczne; wspólne dla nich jest traktowanie dzieła jako subiektywnego wyrazu przeżyć wewnętrznych twórcy; …

    Słownik języka polskiego

  • 123elektroniczny — «dotyczący elektroniki; oparty na zasadach elektroniki» Elektroniczna maszyna cyfrowa. Elektroniczna technika obliczeniowa. Elektroniczne przetwarzanie informacji. Przemysł elektroniczny. Sprzęt elektroniczny. Urządzenia elektroniczne. ∆ muz.… …

    Słownik języka polskiego

  • 124empiriokrytycyzm — m IV, D. u, Ms. empiriokrytycyzmzmie, blm filoz. «pozytywistyczny kierunek filozoficzny z końca XIX i początku XX w., stworzony przez E. Macha i R. Avenariusa; usiłował znieść przeciwstawność idealizmu i materializmu wysuwając teorię (tzw.… …

    Słownik języka polskiego

  • 125empiryzm — m IV, D. u, Ms. empiryzmzmie, blm filoz. «kierunek w teorii poznania, przeciwstawny racjonalizmowi, wywodzący poznanie ludzkie z doświadczenia zmysłowego, zewnętrznego (w ujęciu materialistycznym) lub wewnętrznego (w ujęciu… …

    Słownik języka polskiego

  • 126encyklopedyczny — 1. «mający charakter encyklopedii; taki jak w encyklopedii» Dzieło encyklopedyczne. Notatka, definicja encyklopedyczna. 2. «obejmujący różne dziedziny wiedzy; wielostronny, uniwersalny» Encyklopedyczny kierunek zainteresowań. Pamięć… …

    Słownik języka polskiego

  • 127fala — ż I, DCMs. falali; lm D. fal 1. «wał wodny, wzniesienie wody powstające wskutek ruchu cząstek wody w płaszczyźnie pionowej, wywołanego głównie przez działanie wiatru; bałwan; także: powierzchnia wody, nurt» Fala morska, sztormowa. Wysoka fala.… …

    Słownik języka polskiego

  • 128faryzeusz — m II, DB. a; lm M. e a. owie, DB. y a. ów 1. hist. «członek stronnictwa religijno politycznego w starożytnej Judei, powstałego w II w. przed n.e., reprezentującego narodowy, konserwatywny kierunek w judaizmie i ścisły formalizm religijny» 2.… …

    Słownik języka polskiego