kieruje

  • 11karny — karnyni, karnyniejszy 1. «dotyczący kary, przewidujący zastosowanie kary; będący karą (za wykroczenia, przestępstwa); karzący» Mandat karny. Odpowiedzialność karna. Sankcje karne. ∆ praw. Kodeks karny «ustawa regulująca zasady odpowiedzialności… …

    Słownik języka polskiego

  • 12na — 1. «przyimek o różnorodnych zastosowaniach składniowych i znaczeniowych, poprzedzający rzeczowniki lub inne wyrazy o funkcjach rzeczowników, także połączenia rzeczowników z liczebnikami lub same liczebniki» a) «tworzący wyrażenia oznaczające… …

    Słownik języka polskiego

  • 13nastrojowiec — m II, DB. nastrojowiecwca; lm M. nastrojowiecwcy, DB. nastrojowiecwców «ktoś, kto łatwo ulega, poddaje się nastrojom; ktoś, kto się kieruje, powoduje nastrojami» Egzaltowany nastrojowiec …

    Słownik języka polskiego

  • 14ponad — «przyimek łączący się z rzeczownikami (lub wyrazami o funkcji rzeczownikowej) w narzędniku lub bierniku» a) «wskazuje, że coś lub ktoś znajduje się nad czymś, wznosi się, kieruje się powyżej czegoś» Dym płynął ponad ziemią. Ponad ratuszem… …

    Słownik języka polskiego

  • 15przenieść — dk XI, przenieśćniosę, przenieśćniesiesz, przenieśćnieś, przenieśćniósł, przenieśćniosła, przenieśćnieśli, przenieśćniesiony przenosić ndk VIa, przenieśćnoszę, przenieśćnosisz, przenieśćnoś, przenieśćnosił, przenieśćnoszony 1. «zabrać coś z… …

    Słownik języka polskiego

  • 16przewodniczący — imiesł. przymiotnikowy czynny czas. przewodniczyć (p.) przewodniczący, przewodnicząca w użyciu rzecz. 1. «osoba, która przewodniczy obradom, kieruje obradami, dyskusją na posiedzeniu; naradzie» Przewodniczący zagaił zebranie, zarządził głosowanie …

    Słownik języka polskiego

  • 17przewodnik — m III, DB. a, N. przewodnikkiem; lm M. przewodnikicy, DB. ów 1. «ten, kto idąc przodem wskazuje komuś drogę, kieruje do celu» Był moim przewodnikiem po nieznanym mieście. Przewodnik doprowadził turystów do granicy. 2. «ten, kto zawodowo oprowadza …

    Słownik języka polskiego

  • 18przy — «przyimek łączący się z rzeczownikiem (lub innymi wyrazami pełniącymi jego funkcję) w miejscowniku; sygnalizuje stosunek współwystępowania, styczności w czasie i przestrzeni; elementem, do którego coś jest odnoszone za pomocą przyimka przy może… …

    Słownik języka polskiego

  • 19przysięgły — przysięgłygli «uprawniony do wykonywania pewnej funkcji na podstawie urzędowo złożonej przysięgi» Adwokat, tłumacz, geometra przysięgły. ∆ Sędzia przysięgły «w niektórych państwach: członek niezawodowy ławy przysięgłych, powołany do udziału w… …

    Słownik języka polskiego

  • 20przywódca — m odm. jak ż II, DCMs. przywódcacy; lm M. przywódcacy, DB. przywódcaców «człowiek, który przewodzi innym, kieruje innymi; dowódca, wódz, naczelnik» Czołowy, legendarny przywódca. Przywódca ruchu robotniczego. Duchowy przywódca powstańców …

    Słownik języka polskiego