impūnītus (in-p-)
1impuni — impuni, ie [ ɛ̃pyni ] adj. • 1320; lat. impunitus ♦ Qui n est pas puni, ne reçoit pas de punition. Coupable impuni. Une faute restée impunie. « Faut il laisser un affront impuni ? » (P. Corneille). « Ce vice impuni, la lecture », de V. Larbaud. ● …
2impunité — [ ɛ̃pynite ] n. f. • 1352; lat. impunitas ♦ Caractère de ce qui est impuni; absence de punition. L impunité d un crime, d un criminel. Être assuré de l impunité, jouir de l impunité. Il a agi en toute impunité. ⇒ impunément. « Nous sommes grisés… …
3impunie — ● impuni, impunie adjectif (latin impunitus) Qui n est pas puni : Un crime impuni …
4impunido — impunido, da. (Del lat. impunītus). adj. desus. impune …
5impuni — impuni, ie (in pu ni, nie) adj. 1° Qui demeure sans punition, en parlant des choses. • ....Faut il laisser un affront impuni ?, CORN. Cid, I, 9. • Les âmes blessées poussent leurs cris au ciel, et Dieu ne laissera pas ces désordres impunis …
6FUGITIVUS Haereticus — in Communione Rom. dicitur, qui, contra se inquiri animadvertens, aut iam in vinculis detentus, evadit aufugitque, ut Inquisitorum manibus sese subducat. Tum Inquisitor primo diligenter et sine tumultu inquirit, quo se receperit, eumque si locum… …
7impunito — [dal lat. impunitus ]. ■ agg. [non colpito dal giusto castigo: l assassino rimase i. ] ◀▶ condannato, punito. ■ s.m. (f. a ), roman. [persona sfacciata e insolente] ▶◀ impertinente, insolente, irrispettoso, irriverente, sfacciato, sfrontato.… …
8impuni — Impuni, Impunitus. Demeurer impuni, Impune ferre vel habere, Habere impunitatem et licentiam, Inultum aliquid auferre …
9impunido — impunido, da (Del lat. impunītus). adj. desus. impune …