funkcje

  • 61biały — białyali, bielszy «mający barwę właściwą śniegowi, mleku» Oślepiająco biały śnieg. Biały obrus. Białe obłoki, kwiaty. Zęby białe jak ser. Ponad śnieg bielszym się stanę. (Żeromski) ∆ Biały człowiek «potocznie o człowieku należącym do białej… …

    Słownik języka polskiego

  • 62biegły — biegłygli, biegłyglejszy «mający dużą wprawę, doświadczenie w jakiejś dziedzinie, sprawny, wyrobiony» Biegły w czytaniu, w piśmie, w obcym języku. Był biegły w sprawach administracyjnych. ∆ Biegłe czytanie «czytanie płynne, potoczyste» biegły w… …

    Słownik języka polskiego

  • 63biernik — m III, D. a, N. biernikkiem; lm M. i jęz. «czwarty przypadek deklinacji polskiej pełniący funkcję gramatyczną dopełnienia bliższego, odpowiadający na pytania: kogo? co?; akuzatyw» Biernik rzeczowników męskich, żeńskich. Czasowniki rządzące… …

    Słownik języka polskiego

  • 64błona — ż IV, CMs. błonanie; lm D. błon 1. «cienka, zwykle elastyczna, czasem przezroczysta tkanka spełniająca określone funkcje w żywych organizmach» Błona podniebienia miękkiego. Błony skrzydeł motyli, ptaków. Błony pławne ptaków pływających. Błona… …

    Słownik języka polskiego

  • 65brać — I ndk IX, biorę, bierzesz, bierz, brał, brany 1. «ujmować, chwytać, obejmować ręką, oburącz (także narządem chwytnym, np. u zwierząt, albo narzędziem); przystosowywać do niesienia, trzymania» Brać co palcami, ręką, zębami, łyżką, widelcem, łopatą …

    Słownik języka polskiego

  • 66bulwa — ż IV, CMs. bulwawie; lm D. bulw 1. bot. «silnie zgrubiała, mięsista łodyga podziemna niektórych roślin, u pewnych gatunków jadalna, zawierająca materiały zapasowe (głównie węglowodany), pełniąca funkcje organu rozmnażania wegetatywnego lub organu …

    Słownik języka polskiego

  • 67bulwka — ż III, CMs. bulwkawce; lm D. bulwkawek 1. «mała bulwa» Bulwka dalii, storczyka. ∆ Bulwka korzeniowa «mięsiste zgrubienie korzenia bocznego lub przybyszowego, pełniące funkcje tylko organu spichrzowego» 2. «niewielka narośl na łodydze, korzeniu… …

    Słownik języka polskiego

  • 68burgrabia — m, D. burgrabiabiego (burgrabiabi), C. burgrabiabiemu (burgrabiabi), B. burgrabiabiego (burgrabiabię), W. burgrabiabio, N. burgrabiabią, Ms. burgrabiabi (burgrabiabim); lm M. burgrabiabiowie, DB. burgrabiabiów, C. burgrabiabiom, N. burgrabiabiami …

    Słownik języka polskiego

  • 69burmistrz — m II, DB. a; lm M. e a. owie, DB. ów «wysoki urzędnik miejski pełniący funkcję głowy miasta, przewodniczący zarządu miasta» ‹niem.› …

    Słownik języka polskiego

  • 70były — byli «ten, który był lub to, co było dawniej (zwykle o ludziach, którzy zajmowali określone stanowiska, pełnili określone funkcje; także o instytucjach, urzędach itp.)» Były dyrektor. Była nauczycielka. Byli wojskowi. Mój były narzeczony. Byłe… …

    Słownik języka polskiego