epitet
1epitet — EPITÉT, epitete, s.n. Determinant expresiv, de obicei cu funcţiune de adjectiv, pus pe lângă un substantiv. – fr. épithète (lat. lit. epitheton). Trimis de DoctorV, 28.05.2008. Sursa: DLRM EPITÉT, epitete, s.n. Determinant expresiv pus pe lângă …
2epitet — epìtēt m <G epitéta> DEFINICIJA 1. jez. knjiž. riječ koja se dodaje imenici radi boljeg određenja, živosti ili izražajnosti; pridjevak 2. retor. stilska figura koja učestalošću krasi izričaj i pojačava dojam [zlatno runo, rujno vino] 3.… …
3epitet — {{/stl 13}}{{stl 8}}rz. mnż I, D. u, Mc. epitetecie {{/stl 8}}{{stl 20}} {{/stl 20}}{{stl 12}}1. {{/stl 12}}{{stl 7}} przydawka przymiotnikowa, wyraz stanowiący określenie danego rzeczownika, uwydatniający właściwości przedmiotu lub stosunek… …
4epìtēt — m 〈G epitéta〉 1. {{001f}}jez. knjiž. riječ koja se dodaje imenici radi boljeg određenja, živosti ili izražajnosti; pridjevak 2. {{001f}}retor. stilska figura koja učestalošću krasi izričaj i pojačava dojam [zlatno runo, rujno vino] 3.… …
5epitet — m IV, D. u, Ms. epitetecie; lm M. y 1. lit. «wyraz określający rzeczownik, przydawka podkreślająca, uwydatniająca charakterystyczną cechę jakiegoś przedmiotu, osoby, stanu; stosowany w celu wzmocnienia plastyki opisu oraz dla jego emocjonalnego… …
6epitet — s ( et, epitet) fast attribut, karakteriserande benämning, t.ex. kung i kung Carl Gustaf …
7epítet — e|pí|tet Mot Pla Nom masculí …
8epitét — s. n., pl. epitéte …
9epitet — e|pi|tet sb., et, er, erne (tilnavn) …
10epitet — <yun.> ədəb. Məcazın növlərindən biri olub, bir sözü qüvvətləndirmək və zənginləşdirmək, xassə vermək üçün əlavə edilən söz (məs.: mələk simalı, polad canlı) …
