dziedziczny

См. также в других словарях:

• dziedziczny — {{/stl 13}}{{stl 8}}przym. Ia, dziedzicznyni {{/stl 8}}{{stl 20}} {{/stl 20}}{{stl 12}}1. {{/stl 12}}{{stl 7}} o właściwościach fizycznych i psychicznych zwierząt oraz ludzi: przejęty od przodków, przekazywany przez przodków : {{/stl 7}}{{stl… …   Langenscheidt Polski wyjaśnień

• dziedziczny — dziedzicznyni 1. «o właściwościach fizycznych i psychicznych: przekazywany potomstwu przez rodziców albo przodków, przejęty od rodziców albo przodków» Choroba dziedziczna. Cecha dziedziczna. 2. «o dobrach materialnych: otrzymany w spadku,… …   Słownik języka polskiego

• alodialny — hist. «dotyczący alodium; dziedziczny, rodowy, nie lenny» …   Słownik języka polskiego

• baronet — m IV, DB. a, Ms. baronetecie; lm M. baroneteci, DB. ów «angielski tytuł szlachecki, dziedziczny w linii męskiej, najwyższy wśród niższej szlachty; osoba nosząca ten tytuł» ‹ang.› …   Słownik języka polskiego

• dziedzicznie — przysłów. od dziedziczny a) w zn. 1: Być obciążonym dziedzicznie. b) w zn. 2: Tron przyznawano dziedzicznie …   Słownik języka polskiego

• emir — m IV, DB. a, Ms. emirirze; lm M. owie, DB. ów «do VII w. dowódca wojsk w krajach arabskich, potem władca muzułmański sprawujący władzę wojskową i cywilną na podległym mu terytorium; w okresie sułtanatu: dostojnik (tytuł często dziedziczny, nie… …   Słownik języka polskiego

• genotypowy — biol. «odnoszący się do genotypu, właściwy genotypowi; dziedziczny» …   Słownik języka polskiego

• herb — m IV, D. u, Ms. herbbie; lm M. y 1. «znak dziedziczny w rodzie szlacheckim, używany jako pieczęć, umieszczany na chorągwiach, tarczach, budynkach, przedmiotach itp.» Pierścień, sygnet z herbem. Nadanie herbu. Być herbu Leliwa, Nałęcz, Topór. Mieć …   Słownik języka polskiego

• hrabia — m, D. hrabiabiego (hrabiabi), C. hrabiabiemu (hrabiabi), B. hrabiabiego, W. hrabiabio, N. hrabiabią (hrabiabim), Ms. hrabiabi; lm M. hrabiabiowie, DB. hrabiabiów 1. «tytuł arystokratyczny; osoba nosząca ten tytuł» 2. «w czasach średniowiecznych w …   Słownik języka polskiego

• imperator — m IV, DB. a, Ms. imperatororze; lm M. imperatororzy ( owie), DB. ów 1. hist. «w starożytnym Rzymie: początkowo określenie dowódcy wojsk; w okresie republiki: tytuł zwycięskiego wodza; od czasów Augusta: tytuł cesarza rzymskiego» 2. hist.… …   Słownik języka polskiego

• kedyw — m IV, DB. a, Ms. kedywwie; lm M. owie ( i), DB. ów «dziedziczny tytuł władców Egiptu 1864 1914» ‹tur.› …   Słownik języka polskiego