doszczętnie

  • 31rozgromić — dk VIa, rozgromićmię, rozgromićmisz, rozgromićgrom, rozgromićmił, rozgromićmiony rozgramiać ndk I, rozgromićam, rozgromićasz, rozgromićają, rozgromićaj, rozgromićał, rozgromićany «rozbić doszczętnie, rozproszyć w walce» Rozgromić wroga. Rozgromić …

    Słownik języka polskiego

  • 32rozkraść — dk Vc, rozkraśćkradnę, rozkraśćkradniesz, rozkraśćkradnij, rozkraśćkradł, rozkraśćkradziony, rozkraśćkradłszy rozkradać ndk I, rozkraśćam, rozkraśćasz, rozkraśćają, rozkraśćaj, rozkraśćał, rozkraśćany «rozgrabić doszczętnie jakieś mienie»… …

    Słownik języka polskiego

  • 33roznieść — dk XI, roznieśćniosę, roznieśćniesiesz, roznieśćnieś, roznieśćniósł, roznieśćniosła, roznieśćnieśli, roznieśćniesiony, roznieśćniósłszy roznosić ndk VIa, roznieśćnoszę, roznieśćsisz, roznieśćnoś, roznieśćsił, roznieśćnoszony 1. «nosząc rozdać coś …

    Słownik języka polskiego

  • 34równać — ndk I, równaćam, równaćasz, równaćają, równaćaj, równaćał, równaćany 1. «czynić równym, gładkim, płaskim, prostym, wygładzać, prostować; wyrównywać, niwelować» Równać powierzchnię czegoś. Równać plac, teren pod budowę. Równać pagórki, wzgórza. ◊… …

    Słownik języka polskiego

  • 35wybić — dk Xa, wybićbiję, wybićbijesz, wybićbij, wybićbił, wybićbity wybijać ndk I, wybićam, wybićasz, wybićają, wybićaj, wybićał, wybićany 1. «uderzeniem spowodować wypadnięcie czegoś; wypchnąć, wysadzić, wytłuc, wytrącić coś» Wybić szybę. Wybić dno… …

    Słownik języka polskiego

  • 36wyniszczyć — dk VIb, wyniszczyćczę, wyniszczyćczysz, wyniszczyćniszcz, wyniszczyćczył, wyniszczyćczony wyniszczać ndk I, wyniszczyćam, wyniszczyćasz, wyniszczyćają, wyniszczyćaj, wyniszczyćał, wyniszczyćany 1. «unicestwić, wyplenić, wytępić, wytrzebić» Grad… …

    Słownik języka polskiego

  • 37wyżreć — dk XI, wyżrećżrę, wyżrećżresz, wyżrećżryj, wyżrećżarł, wyżrećżarty, wyżrećżarłszy wyżerać ndk I, wyżrećam, wyżrećasz, wyżrećają, wyżrećaj, wyżrećał, wyżrećany 1. «o zwierzętach, także pogardliwie, czasem żartobliwie o ludziach: zjeść wszystko, co …

    Słownik języka polskiego

  • 38zetrzeć — dk XI, zetrzećtrę, zetrzećtrzesz, zetrzećtrzyj, starł, starty, starłszy ścierać ndk I, zetrzećam, zetrzećasz, zetrzećają, zetrzećaj, zetrzećał, zetrzećany 1. «usunąć z czegoś zewnętrzną warstwę przez pocieranie czymś twardym, szorstkim,… …

    Słownik języka polskiego

  • 39złupić — dk VIa, złupićpię, złupićpisz, złup, złupićpił, złupićpiony 1. książk. «ograbić, obrabować doszczętnie» Banda złupiła wieś. 2. daw. «zdjąć, ściągnąć, zedrzeć z czegoś zewnętrzną warstwę (np. skórę ze zwierzęcia, łupinę z owocu, korę z drzewa)»… …

    Słownik języka polskiego

  • 40znieść — dk XI, zniosę, zniesiesz, znieś, zniósł, zniosła, znieśli, zniesiony, zniósłszy znosić ndk VIa, znoszę, znieśćsisz, znoś, znieśćsił, znoszony 1. «zdjąwszy przenieść gdzieś; zestawić, zsadzić» Znieść dziecko ze schodów. Znieść rzeczy ze strychu.… …

    Słownik języka polskiego