dokonany

  • 21organoleptyczny — «uzyskany, dokonany za pomocą zmysłów (a nie laboratoryjnie)» Metoda, ocena, próba organoleptyczna …

    Słownik języka polskiego

  • 22osobisty — osobistyści 1. «odnoszący się do danej osoby, będący własnością danej osoby, właściwy danej osobie; własny, prywatny» Bagaż osobisty. Sekretarz osobisty. Osobisty czar. Zapomnieć osobistych uraz. Mieć do kogoś sprawę osobistą. Przyjść do kogoś w… …

    Słownik języka polskiego

  • 23perfektum — n ndm jęz. «czas przeszły dokonany» ‹łac.› …

    Słownik języka polskiego

  • 24pobieżny — pobieżnyniejszy «dokonany, wykonany przez kogoś pośpiesznie, bez wnikania w szczegóły; powierzchowny, niedokładny» Pobieżny opis wypadków. Ocena zbyt pobieżna. Pobieżne obserwacje. Pobieżny przegląd czegoś. Pobieżna wzmianka. Pobieżne ujęcie… …

    Słownik języka polskiego

  • 25przekład — m IV, D. u, Ms. przekładadzie; lm M. y 1. «tłumaczenie tekstu, dzieła z jednego języka na drugi» Powieść w polskim przekładzie. Dokonać przekładu z języka francuskiego na polski. Pracować nad przekładem dramatu. ∆ Przekład autoryzowany «przekład… …

    Słownik języka polskiego

  • 26przyjąć — dk Xc, przyjąćjmę, przyjąćjmiesz, przyjąćjmij (przyjm), przyjąćjął, przyjąćjęła, przyjąćjęli, przyjąćjęty, przyjąćjąwszy przyjmować ndk IV, przyjąćmuję, przyjąćmujesz, przyjąćmuj, przyjąćował, przyjąćowany 1. «stać się odbiorcą czegoś, wziąć to,… …

    Słownik języka polskiego

  • 27pucz — m II, D. u; lm M. e, D. ów «przewrót wojskowy, zamach stanu dokonany przez grupę spiskowców» Krwawy, bezkrwawy pucz. Dokonać puczu. Udaremnić pucz. Próba puczu. ‹niem.› …

    Słownik języka polskiego

  • 28reakcja — ż I, DCMs. reakcjacji; lm D. reakcjacji (reakcjacyj) 1. «działanie, zajęcie jakiegoś stanowiska jako odpowiedź na coś, zwykle na czyjeś postępowanie, działanie, głoszone poglądy itp.» Nieoczekiwana, gwałtowna, spóźniona, żywa reakcja. Reakcja… …

    Słownik języka polskiego

  • 29rozbicie — n I rzecz. od rozbić ∆ hist. Rozbicie dzielnicowe «podział Polski na dzielnice (księstwa) dokonany przez synów Bolesława Krzywoustego na mocy jego testamentu» …

    Słownik języka polskiego

  • 30rzeź — ż V, DCMs. rzezi; lm M. rzezie, D. rzezi 1. «ubój zwierząt» Przeznaczyć, prowadzić bydło na rzeź. 2. «masowe zabijanie, mordowanie ludzi (zwłaszcza w walce, bitwie); rozlew krwi, pogrom, masakra» Krwawa, straszna rzeź. Dokonać rzezi. Sprawić rzeź …

    Słownik języka polskiego