czyn

  • 101matactwo — n III, Ms. matactwowie; lm D. matactwoactw «postępowanie nieuczciwe, podstępne, pełne kłamstw, wybiegów; czyn podstępny, oszustwo, szalbierstwo, krętactwo» Bezczelne, sprytne matactwo. Matactwa szulera, spekulanta, intryganta. Jąć się matactwa.… …

    Słownik języka polskiego

  • 102moralnie — przysłów. od moralny a) w zn. 1: Czyn dyskwalifikujący kogoś moralnie. b) w zn. 2: Załamać się moralnie …

    Słownik języka polskiego

  • 103motywować — ndk IV, motywowaćywuję, motywowaćywujesz, motywowaćywuj, motywowaćował, motywowaćowany «przedstawiać motywy działania lub rozumowania, popierać coś dowodami, argumentami; uzasadniać, tłumaczyć» Motywować wniosek. Motywować swoje postępowanie.… …

    Słownik języka polskiego

  • 104mundur — m IV, D. u, Ms. mundururze; lm M. y «przepisowy, ustalony przez władze ubiór wyróżniający członków określonej organizacji społecznej, formacji wojskowej lub grupy zawodowej» Mundur lotniczy, oficerski, wojskowy. Mundur polowy, galowy. Mundur… …

    Słownik języka polskiego

  • 105nadużycie — n I 1. rzecz. od nadużyć Nadużycie lekarstwa, trunków. Nadużycie czyjejś cierpliwości, dobroci. ∆ praw. Nadużycie prawa «działanie osoby, które formalnie mieści się w zakresie dozwolonym przez normę prawną, ale jest sprzeczne ze społeczno… …

    Słownik języka polskiego

  • 106naganny — 1. książk. «zasługujący na naganę; karygodny, zły» Naganny tryb życia. Naganne postępowanie, skłonności. Popełnić czyn naganny. 2. książk. «wyrażający naganę, potępienie; ganiący» Naganne słowa, spojrzenie. naganny w użyciu rzecz. «najgorszy… …

    Słownik języka polskiego

  • 107niecny — niecnyni książk. «niegodziwy, nikczemny, haniebny» Niecny postępek, czyn, zamiar. Niecne kłamstwo …

    Słownik języka polskiego

  • 108niedobry — niedobrybrzy 1. «nie okazujący ludziom dobroci, serdeczności, życzliwości, zły; świadczący o braku dobroci, nieprzyjazny, nieżyczliwy» Niedobry mąż. Był niedobry dla uczniów. Niedobre spojrzenie. Niedobrzy ludzie. Mieć niedobre serce. 2. «niewart …

    Słownik języka polskiego

  • 109niedyskrecja — ż I, DCMs. niedyskrecjacji; lm D. niedyskrecjacji (niedyskrecjacyj) «brak dyskrecji, nieumiejętność milczenia w jakichś sprawach; czyn niedyskretny, niedelikatność, nietakt, nieoględność» Niedyskrecja prasowa. Popełnić niedyskrecję. Obawiać się… …

    Słownik języka polskiego

  • 110nieetyczny — nieetycznyni «niezgodny z nakazami etyki; niemoralny, nieuczciwy» Nieetyczny czyn. Nieetyczna książka, teoria …

    Słownik języka polskiego