część

  • 81regenerat — m IV, D. u, Ms. regeneratacie; lm M. y 1. biol. «odtworzona przez regenerację część ciała, narządu, tkanki itp.» 2. techn. «nowa lub naprawiona część maszyny, przyrządu itp., zastępująca część zużytą lub uszkodzoną» 3. techn. «produkt plastyczny… …

    Słownik języka polskiego

  • 82setny — setnyni, odm. jak przym. 1. «liczebnik porządkowy odpowiadający liczbie 100» Setny numer pisma. Setna rocznica urodzin. ∆ Setna część czegoś, jedna setna czegoś «część sto razy mniejsza od czegoś; potocznie: drobna, znikoma część czegoś» ∆ Waga… …

    Słownik języka polskiego

  • 83skrzydełko — n II, N. skrzydełkokiem; lm D. skrzydełkołek 1. «małe skrzydło ptaka, owada» Skrzydełko motyla. Wróbel ze złamanym skrzydełkiem. Jaskółki furkały skrzydełkami. ∆ anat. Skrzydełko nosa «dolna część bocznych ścian nosa nieco uwypuklona» 2. «część… …

    Słownik języka polskiego

  • 84stopień — m I, D. stopieńpnia; lm M. stopieńpnie, D. stopieńpni 1. «pojedynczy element schodów; także: występ w jakimś podwyższeniu, w pochyłości terenu, umożliwiający wchodzenie lub schodzenie» Wygodne, szerokie stopnie. Stopnie z cementu, z marmuru.… …

    Słownik języka polskiego

  • 85szelka — ż III, CMs. szelkalce; lm D. szelkalek 1. zwykle w lm «część garderoby męskiej składająca się z dwu elastycznych taśm, przekładanych przez barki i przypinanych (z przodu i z tyłu) do spodni dla ich podtrzymania; także: integralna część spódnicy,… …

    Słownik języka polskiego

  • 86środek — m III, D. środekdka, N. środekdkiem; lm M. środekdki 1. «miejsce mniej więcej jednakowo oddalone od końców przedmiotu, od krawędzi określonej powierzchni; część środkowa przedmiotu, powierzchni, punkt centralny, centrum; część środkowa odcinka… …

    Słownik języka polskiego

  • 87w — I 1. «litera oznaczająca spółgłoskę w» 2. «spółgłoska wargowo zębowa, szczelinowa, twarda, dźwięczna» II «przyimek łączący się z rzeczownikami (lub innymi wyrazami pełniącymi ich funkcje) w miejscowniku lub bierniku; tworzy wraz z rzeczownikiem… …

    Słownik języka polskiego

  • 88wiwat — m IV, D. u, Ms. wiwatacie; lm M. y 1. częściej w lm «okrzyki wyrażające radość, entuzjazm, uznanie; dawniej także: toasty» Gromkie, huczne wiwaty. Wiwaty dla nowożeńców. Wiwaty za zwycięstwo. Rozległy się wiwaty. ∆ Strzelić, wypalić itp. na wiwat …

    Słownik języka polskiego

  • 89wiwatować — ndk IV, wiwatowaćtuję, wiwatowaćtujesz, wiwatowaćtuj, wiwatowaćował «wznosić okrzyki na czyjąś cześć lub na cześć czegoś» Wiwatować na cześć bohaterów, młodej pary. Wiwatowano z okazji zwycięstwa. Wiwatująca publiczność …

    Słownik języka polskiego

  • 90wszczepić — dk VIa, wszczepićpię, wszczepićpisz, wszczep, wszczepićpił, wszczepićpiony wszczepiać ndk I, wszczepićam, wszczepićasz, wszczepićają, wszczepićaj, wszczepićał, wszczepićany 1. «szczepiąc wpuścić część łodygi rośliny szlachetnej w tkanki innej… …

    Słownik języka polskiego