brawura

  • 1brawura — {{/stl 13}}{{stl 8}}ż Ia, CMc. brawuraurze, blm {{/stl 8}}{{stl 20}} {{/stl 20}}{{stl 12}}1. {{/stl 12}}{{stl 7}} bardzo odważne zachowanie, w którym lekceważy się towarzyszące mu niebezpieczeństwo; popisywanie się odwagą; ryzykanctwo : {{/stl… …

    Langenscheidt Polski wyjaśnień

  • 2brawura — ż IV, CMs. brawuraurze, blm «lekceważenie niebezpieczeństwa, skłonność do popisywania się (zwłaszcza odwagą), ryzykanctwo; werwa, zacięcie» Atakować, walczyć z brawurą. Prowadzić auto z brawurą. ‹wł., fr.› …

    Słownik języka polskiego

  • 3Апфельбаум, Давид — Давид Мориц Апфельбаум польск. Dawid Moryc Apfelbaum …

    Википедия

  • 4fantazja — 1. Kawalerska, ułańska fantazja «wielka pewność siebie, odwaga, zuchwałość»: (...) sprawia wrażenie arystokraty, i to arystokraty w starym, dobrym stylu. Wykwintnego w gustach, nienagannego w manierach, konserwatywnego w sądach i nieposkromionego …

    Słownik frazeologiczny

  • 5fantazja — ż I, DCMs. fantazjazji; lm D. fantazjazji (fantazjazyj) 1. blm «zdolność do wyobrażania sobie czegoś; wyobraźnia twórcza; zmyślenie, urojenie, pomysł» Bujna, wybujała, bogata, płodna fantazja. Fantazja artystyczna, poetycka. Twór, wytwór fantazji …

    Słownik języka polskiego

  • 6fason — m IV, D. u, Ms. fasonnie; lm M. y 1. «krój, wzór, model ubioru» Modny, nowy, stary fason. Fason czapki, sukni, kołnierza. Dobrać, wybrać fason. Kapelusz stracił fason. ◊ pot. Przerobić kogoś na swój fason «urobić kogoś na swój sposób;… …

    Słownik języka polskiego

  • 7junaczy — rzad. przym. od junak (tylko w zn. 1) Junacza odwaga, fantazja, brawura …

    Słownik języka polskiego

  • 8skirtoidia — ż I, DCMs. skirtoidiadii, blm psych. «postać psychopatii, którą cechuje teatralność w zachowaniu, lekkomyślność, samowola, brawura w warunkach normalnych i wytrwałość w trudnych sytuacjach życiowych» ‹z gr.› …

    Słownik języka polskiego

  • 9straceńczy — «charakterystyczny dla straceńca; desperacki» Straceńcza brawura, odwaga, postawa. Straceńcze bohaterstwo, działanie …

    Słownik języka polskiego

  • 10zdziwić — dk VIa, zdziwićwię, zdziwićwisz, zdziw, zdziwićwił, zdziwićwiony «sprawić, że ktoś się dziwi, wprawić w zdumienie» Zdziwiło mnie twoje zachowanie. Nic nie mogło go zdziwić. zdziwić się «odczuć, okazać, że coś jest dziwne, zaskakujące,… …

    Słownik języka polskiego