bedac

  • 91tył — m IV, D. u, Ms. tyle; lm M. y 1. «część, strona czegoś przeciwległa w stosunku do przodu, frontu, najdalej położona w stosunku do części przedniej danego przedmiotu; u człowieka: część ciała po stronie pleców, u zwierząt: część ciała najdalej… …

    Słownik języka polskiego

  • 92uleżeć — dk VIIb, uleżećżę, uleżećżysz, uleż, uleżećżał «wytrwać pewien czas leżąc; o owocach, żywności: dochować się do pewnego czasu będąc gdzieś złożonym» Nie móc uleżeć w łóżku (np. z niepokoju, ze zdenerwowania). Uleżał zaledwie do godziny siódmej i… …

    Słownik języka polskiego

  • 93wepchnąć — dk Va, wepchnąćpchnę, wepchnąćchniesz, wepchnąćchnij, wepchnąćpchnął, wepchnąćpchnęła, wepchnąćpchnęli, wepchnąćpchnięty, wepchnąćpchnąwszy rzad. wepchać dk I, wepchnąćpcham, wepchnąćpchasz, wepchnąćpchają, wepchnąćpchaj, wepchnąćpchał,… …

    Słownik języka polskiego

  • 94węgiel — m I, D. węgielgla 1. blm «skała osadowa, organiczna, o barwie od brunatnej do czarnej, powstała (głównie w górnym karbonie, permie i trzeciorzędzie) z resztek substancji roślinnych, z domieszek produktów ich rozkładu oraz z substancji… …

    Słownik języka polskiego

  • 95wiedzieć — ndk, wiem, wiesz, wiedzą, wiedz, wiedziećdział, wiedziećdzieli «być świadomym czegoś, zdawać sobie z czegoś sprawę, orientować się w czymś; mieć wiedzę o czymś» Wiedzieć o kimś wszystko. Nic nie wiem o tej sprawie. Chcieć wiedzieć całą prawdę.… …

    Słownik języka polskiego

  • 96wieść — I ż V, DCMs. wieśćści; lm MD. wieśćści książk. «wiadomość, często nie sprawdzona na temat faktu lub wypadku; pogłoska, fama» Alarmująca, nagła, pomyślna, smutna, tragiczna, dobra, zła wieść. Odebrać, otrzymać wieści od kogoś. Brak o kimś, o czymś …

    Słownik języka polskiego

  • 97witać — ndk I, witaćam, witaćasz, witaćają, witaćaj, witaćał, witaćany 1. «pozdrawiać kogoś przy spotkaniu słowem lub gestem, wyrażać swoje uczucia z powodu czyjegoś przybycia» Witać gości, kolegów, znajomych. Witać kogoś entuzjastycznie, gorąco, mile,… …

    Słownik języka polskiego

  • 98włóczyć — ndk VIb, włóczyćczę, włóczyćczysz, włócz, włóczyćczył, włóczyćczony 1. «ciągnąć, ciągać coś po płaszczyźnie; wlec» Koń włóczył uprząż po ziemi. ◊ Ledwie włóczyć nogami «będąc bardzo zmęczonym, z trudem chodzić, z trudem poruszać nogami» ◊ Włóczyć …

    Słownik języka polskiego

  • 99wolny — wolnyni, wolnyniejszy 1. «mogący postępować zgodnie z własną wolą, nie podporządkowany komuś lub czemuś; będący na swobodzie, nie uwięziony; nie zabroniony, nie skrępowany; o kraju: nie będący pod obcą przemocą, suwerenny, niezawisły» Wolny kraj …

    Słownik języka polskiego

  • 100wprosić się — dk VIa, wproszę się, wprosić sięsisz się, wproś się, wprosić sięsił się wpraszać się ndk I, wprosić sięam się, wprosić sięasz się, wprosić sięają się, wprosić sięaj się, wprosić sięał się «uzyskać zgodę na przyjście do kogoś nie będąc uprzednio… …

    Słownik języka polskiego