ῥαίω
61πολιρραίστης — ὁ, Α πτολίπορθος*. [ΕΤΥΜΟΛ. < πόλις + ρραίστης (< ῥαίω «σπάω, συντρίβω»), πρβλ. λυκο ρραίστης, μητρο ρραίστης] …
62πολυρραίστης — ὁ, Α αυτός που καταστρέφει πολλούς, που φονεύει πολλούς. [ΕΤΥΜΟΛ. < πολυ * + ρραίστης (< ῥαίω «συνθλίβω»), πρβλ. ανθρωπο ρραίστης] …
63πτολιρραίστης — ὁ, Α ο πολιρραίστης*. [ΕΤΥΜΟΛ. < πτόλις, επικ. τ. τού πόλις + ρραίστης (< ῥαίω «σπάω, συντρίβω»), πρβλ. λυκο ρραίστης, μητρο ρραίστης] …
64ραίστωρ — και ῥάστωρ Α (κατά τον Ησύχ.) «κραντήρ». [ΕΤΥΜΟΛ. < ῥαίω «καταστρέφω, συνθλίβω» (πρβλ. μέλλ. ῥαίσω) + επίθημα τωρ (πρβλ. ψαίσ τωρ)] …
65ραιστάζει — και ῥαστάζει Α (κατά τον Ησύχ.) «πονεῑ, ὠθεῑ». [ΕΤΥΜΟΛ. Τα ρ. έχουν σχηματιστεί από τους αμάρτυρους τ. *ῥαιστός ή *ῥαιστής (< ῥαίω «συντρίβω, καταστρέφω»)] …
66ραιστήρ — ῆρος, ὁ, ἡ, Α 1. αυτός που συντρίβει, συνθλίβει κάτι, δηλ. η σφύρα, το σφυρί 2. καταστροφέας, εξολοθρευτής («δαλὸν μεγάρων ῥαιστῆρα», Οππ.). [ΕΤΥΜΟΛ. < ῥαίω* «συνθλίβω, καταστρέφω» (πρβλ. μέλλ. ῥαίσω) + επίθημα τήρ (πρβλ. οικισ τήρ). Το θηλυκό …
67ραιστότυπος — ον, Α αυτός που χτυπιέται με τη σφύρα, που σφυρηλατείται («ἄκμονες ῥαιστότυποι», Μαν.). [ΕΤΥΜΟΛ. < αμάρτυρο *ῥαιστός (< ῥαίω* «συνθλίβω, καταστρέφω», πρβλ. τα συνθ. σε ραιστος) + τύπος (< τύπος < τύπτω), πρβλ. πρωτό τυπος] …
68τεκνορραίστης — ὁ, Α παιδοκτόνος. [ΕΤΥΜΟΛ. < τέκνον + ρραίστης (< ῥαίω «συνθλίβω, σπάζω»), πρβλ. κυνο ρραίστης] …
69φταίω — πταίω, ΝΜΑ, και λόγιος τ. πταίω και διαλ. τ. φταίγω Ν υποπίπτω σε σφάλμα, κάνω λάθος, σφάλλω (α. «έφταιξε και πρέπει να πληρώσει» β. «ἐὰν πταίσωσί τι», Φιλήμ.) νεοελλ. είμαι ένοχος, υπαίτιος για κάτι, ευθύνομαι για κάτι («αυτός φταίει για το κακό …
70ψαίω — Α τρίβω, κοπανίζω, αλέθω. [ΕΤΥΜΟΛ. Ο ενεστ. τ. ψαίω (από όπου τα ψαιστός, ψαίστωρ, ψαῖ[σ]μα) είναι μτγν. δευτερογενής σχηματισμός τού ενεστ. ψήω / ψῆν / ψάω «τρίβω» (πρβλ. κναίω: κνῆν: κνάω). Οι ενεστ. σχηματισμοί με δίφθογγο αι (πρβλ. πταίω,… …
