ἀδίκημα

  • 101εισαγγέλλω — εἰσαγγέλλω (Α) 1. μπαίνω μέσα και αναγγέλλω κάποιον 2. ψιθυρίζω το όνομα κάποιου 3. αναφέρω, αναγγέλλω 4. καταγγέλλω, μηνύω 5. (αττ. δίκ.) καταγγέλλω κάποιον για δημόσιο αδίκημα 6. (για αισθήσεις) είμαι εισαγγελέας …

    Dictionary of Greek

  • 102εισαγγελία — Θεσμός και κρατική αρχή, ανάμεσα στη διοίκηση και στην ποινική δικαιοσύνη. Ως θεσμός, είναι δημιούργημα των νεότερων χρόνων. Εμφανίστηκε τον 14o αι. στη Γαλλία και ολοκληρώθηκε στη σημερινή του μορφή, επίσης στη Γαλλία, το 1808, απ’ όπου την… …

    Dictionary of Greek

  • 103εμπιστοσύνη — η 1. το να υπάρχει πίστη σε κάποιον ή κάτι, βεβαιότητα για την ειλικρίνεια, την αλήθεια ή την ορθότητα 2. εγγύηση 3. ασφάλεια 4. φρ. «κατάχρηση εμπιστοσύνης» το αδίκημα κατά το οποίο κάποιος αφαιρεί κινητές αξίες ή παραβαίνει καθήκοντα τών οποίων …

    Dictionary of Greek

  • 104επάγγελμα — Εργασία ή υπηρεσία που εκτελείται με συντονισμένο τρόπο από ένα άτομο, το οποίο είναι σε θέση να μετέχει στην οικονομική δραστηριότητα. Στην έννοια αυτή συμπεριλαμβάνεται και η σωματική ή πνευματική προσπάθεια της μαθητείας, που είναι απαραίτητη… …

    Dictionary of Greek

  • 105επί — (AM ἐπί) (πρόθεση) Ι. (με γεν.) 1. επάνω σε μια επιφάνεια ή σ ένα σημείο («επί τής στέγης», «καθέζετ ἐπὶ θρόνου») 2. σχετικά με κάτι, σε αναφορά με κάτι («επί τού θέματος, επί τής ουσίας», «ἐπὶ καλοῡ λέγων παιδός») 3. χρονική περίοδος κατά την… …

    Dictionary of Greek

  • 106επίθεση — Όρος που αναφέρεται τόσο στο διεθνές όσο και στο εθνικό, ιδιαίτερα το ποινικό δίκαιο, καθώς επίσης και στην πολιτική επιστήμη. ε. στο διεθνές δίκαιο. Ο όρος άρχισε να έχει μεγάλη σημασία από την εποχή της KTE (Κοινωνίας των Εθνών) με την… …

    Dictionary of Greek

  • 107επιτίτλωσις — ἐπιτίτλωσις, ἡ (Α) τίτλος, ονομασία που δίδεται σε δημόσια γραφή* (μήνυση) ή ιδιωτική γραφή (καταγγελία) για ένα ποινικό αδίκημα, ονομασία τής κατηγορίας, τού κατηγορητηρίου (α. «γραφή ἀγαμίου» β. «γραφή λειποστρατίου» κ.λπ. [ΕΤΥΜΟΛ. < επί +… …

    Dictionary of Greek

  • 108ετεροδικία — Όρος της δικονομίας, που περιλαμβάνει όλες εκείνες τις περιπτώσεις κατά τις οποίες τα ελληνικά δικαστήρια, σύμφωνα με τους γενικούς κανόνες της αστικής και ποινικής δικαιοδοσίας, ενώ θα έπρεπε να είναι αρμόδια να εκδικάσουν αξιόποινες κατά τον… …

    Dictionary of Greek

  • 109ζωοκτονία — η (AM ζῳοκτονία) [ζωοκτόνος] το να θανατώνει κάποιος ένα ζώο νεοελλ. παράνομος φόνος ζώου ή ζώων, ο οποίος αποτελεί ειδικό αδίκημα …

    Dictionary of Greek

  • 110θανάσιμος — η, ο (AM θανάσιμος, ον) [θάνατος] αυτός που επιφέρει τον θάνατο, ο θανατηφόρος (α. «θανάσιμο τραύμα» β. «θηρία θανάσιμα» ερπετά με θανατηφόρο δηλητήριο) νεοελλ. 1. (για κακή πράξη ή αδίκημα) ασυγχώρητος, βαρύτατος 2. το αρσ. ως ουσ. ο θανάσιμος… …

    Dictionary of Greek

Страницы