σπουδαίος
111σεμνύνω — ΝΜΑ μέσ. σεμνύνομαι 1. υπερηφανεύομαι, καυχιέμαι για κάτι νεοελλ. μέσ. (κατ επέκτ.) φέρομαι αλαζονικά, αλαζονεύομαι, κομπάζω αρχ. 1. επαινώ, εξαίρω («Μεγαρέας τουτουσὶ τοὺς καταράτους οὕτως εὖ τὰ παρ αὐτοῑς σεμνύνειν», Δημοσθ.) 2. (με σατιρ.… …
112σοβαρός — ή, ό / σοβαρός, ά, όν, ΝΜΑ, θηλ και α, Ν νεοελλ. 1. συγκρατημένος, αξιοπρεπής, φρόνιμος, συνετός, αυστηρός (α. «σοβαρός άνθρωπος» β. «σοβαρή συμπεριφορά») 2. σημαντικός, αξιοπρόσεκτος («σοβαρό ζήτημα») 3. δύσκολος, κρίσιμος, επικίνδυνος (α.… …
113σπεύδω — ΝΜΑ 1. κινούμαι γρήγορα προς μια κατεύθυνση (α. «μόλις τόν είδε, έσπευσε να τόν προϋπαντήσει» β. «μὴ εἶναι ἔνθα πάλαι σπεύδομεν», Ξεν. γ. «... ἔλαφος... διὰ δρυμὰ πυκνὰ καὶ ὕλην σπεύδουσ ἱδρώουσα», Ομ. Ιλ.) 2. είμαι έτοιμος ψυχικά,… …
114σπουδαίως — ΝΜΑ επίρρ. βλ. σπουδαίος …
115σπουδαιογέλοιος — και σπουδογέλοιος ον, Α αυτός που δεν ξεχωρίζει το σοβαρό από το γελοίο. [ΕΤΥΜΟΛ. < σπουδαῖος / σπουδή + γελοῖος] …
116σπουδαιογραφώ — έω, Μ γράφω με σοβαρότητα. [ΕΤΥΜΟΛ. < σπουδαῖος + γραφῶ (< γραφος < γράφω)] …
117σπουδαιολογία — η, ΝΜΑ [σπουδαιολόγος] σπουδαίος λόγος, σοβαρή ομιλία …
118σπουδαιολόγημα — τὸ, Ν [σπουδαιολογώ] σπουδαίος, σοβαρός λόγος …
119σπουδαιολόγος — ον ΜΑ αυτός που μιλάει για σημαντικά πράγματα, που ασχολείται με σοβαρά θέματα. επίρρ... σπουδαιολόγως Α με σοβαρότητα. [ΕΤΥΜΟΛ. < σπουδαῖος + λόγος*] …
120σπουδαιοπάρωδος — ον, Α αυτός που συνθέτει παρωδίες σοβαρών λόγων. [ΕΤΥΜΟΛ. < σπουδαίος + παρῳδός «ποιητής παρωδιών»] …