πατρὶ
111συναϊδιότης — ητος, ἡ, Μ [συναΐδιος] το να είναι κάτι συγχρόνως με κάτι άλλο αιώνιο («τῆς τοῡ ἁγίου πνεύματος τῷ πατρὶ καὶ τῷ υἱῷ συναϊδιότητος τὸ ἀκατάληπτον», Χρον. Πασχ.) …
112συνδημιουργός — ὁ, ΜΑ και δωρ. τ. συνδαμιοργός Α [δημιουργός] 1. αυτός που δημιουργεί μαζί με άλλον ή συγχρόνως με άλλον («ὁ Υἱὸς γέγονε συνδημιουργὸς τῷ Πατρί», Επιφάν.) 2. (ο δωρ. τ. στον πληθ.) τοί συνδαμιοργοί (στους Λοκρούς) οι από κοινού άρχοντες …
113συνδοξάζω — ΜΑ (κυρίως σχετικά με τον θεό) απονέμω δόξα, δοξολογώ μαζί με άλλον («ὡς μὴ συνδοξαζομένου τοῡ Πνεύματος Πατρί», Επιφάν.) αρχ. 1. επιδοκιμάζω ή παραδέχομαι κάτι από κοινού με άλλον («νόμων... συνδεδοξασμένων ὑπὸ πάντων τῶν πολιτευομένων», Αριστοτ …
114συνθρονεύω — Α [σύνθρονος] κάθομαι στον ίδιο θρόνο («τῷ Πατρὶ συνθρονεύοντα καὶ συγκαθεζόμενον», Αθανάσ.) …
115συνομνύω — ΝΑ, και συνόμνυμί και αττ. τ. ξυνομνύω και ξυνόμνυμι Α (στη νεοελλ. μόνον στον αόρ.) συνωμοτώ («πάντων Πελοποννησίων συνομοσαντων ἐπὶ σοί», Ηρόδ.) αρχ. 1. ορκίζομαι μαζί με άλλον 2. υπόσχομαι κάτι παίρνοντας όρκο («ξυνώμοσαν μὲν θάνατον ἀθλίῳ… …
116συνούσιος — ον, Α αυτός που έχει την ίδια ουσία με κάποιον άλλον («υἱὸς ὁμοούσιος τῷ πατρί, οὐ συνούσιος, ἀλλ ὁμοούσιος», Επιφάν.). [ΕΤΥΜΟΛ. < συν * + ουσιος (< οὐσία), πρβλ. ὁμο ούσιος] …
117τή — Α (επικ. προστ. ως επιφών.) να, άκου (α. «τῆ, σπεῑσον Διὶ πατρί» Ομ. Ιλ. β. «τῆ, πίε οἶνον», Ομ. Οδ.). [ΕΤΥΜΟΛ. Αρχ. τ. οργανικής πτώσης σχηματισμένος από το θ. το τού οριστικού άρθρου (πρβλ. IE *tod, βλ. λ. ο, η, το), ο οποίος αντιστοιχεί με το… …
118τρισάγιος — α, ο / τρισάγιος, αγία, ον, ΝΜΑ φρ. «τρισάγιος αίνος» ή «τρισάγιος ύμνος» ο ύμνος Ἅγιος, Ἅγιος, Ἅγιος, Κύριος Σαβαώθ νεοελλ. μσν. το ουδ. ως ουσ. το τρισάγιο(ν) σύντομη ακολουθία υπέρ αναπαύσεως κεκοιμημένων, που τελείται στο σπίτι τού νεκρού… …
119τρισαγιολογώ — έω, Μ εκφωνώ τη δοξαστική φράση Δόξα Πατρὶ καὶ Υἱῷ καὶ Ἁγίῳ Πνεύματι. [ΕΤΥΜΟΛ. < τρισάγιον + λογῶ*] …
120υιαρχία — ἡ, Α η εξουσία τού υιού. [ΕΤΥΜΟΛ. < υἱός + αρχία (< άρχης* < άρχω), πρβλ. πατρι αρχία] …
