μονό-στεγος
1ομόστεγος — η, ο (Α ὁμόστεγος, ον) αυτός που ζει κάτω από την ίδια στέγη, που συγκατοικεί με κάποιον. [ΕΤΥΜΟΛ. < ομ(ο) * + στεγος (< στέγη), πρβλ. μονό στεγος] …
2πολύστεγος — ον, Α αυτός που έχει πολλές στέγες, πολλά πατώματα, πολυώροφος. [ΕΤΥΜΟΛ. < πολυ * + στεγος (< στέγη), πρβλ. μονό στεγος] …
3στρογγυλόστεγος — ον, Μ (για ναό) αυτός που έχει στρογγυλή στέγη. [ΕΤΥΜΟΛ. < στογγύλος + στεγος (< στέγη), πρβλ. μονό στεγος] …
4ταπεινόστεγος — ον, Α (κατά τον Ησύχ.) αυτός που έχει χαμηλή στέγη. [ΕΤΥΜΟΛ. < ταπεινός + στεγος (< στέγη), πρβλ. μονό στεγος] …
5ταυτόστεγος — ον, Μ ταὐτοστεγής*. [ΕΤΥΜΟΛ. < ταὐτ(ο) / ταυτ(ο) * + στεγος (< στέγη), πρβλ. μονό στεγος] …
6χαλκόστεγος — η, ο / χαλκόστεγος, ον, ΝΜ αυτός που έχει χάλκινη οροφή. [ΕΤΥΜΟΛ. < χαλκ(ο) * + στεγος (< στέγη), πρβλ. μονό στεγος] …
7μονόστεγος — η, ο (ΑΜ μονόστεγος, ον) αυτός που έχει μία μόνο στέγη, δηλ. έναν μόνον όροφο, μονώροφος. [ΕΤΥΜΟΛ. < μον(ο) * + στεγος (< στέγη)] …
