κῡμαίνω
31επικυμαίνω — ἐπικυμαίνω (AM) [κυμαίνω] ρέω ορμητικά, ξεσπώ εναντίον («ποταμοί... μεγάλοι τῇ θαλάσσῃ ἐπικυμαίνοντες») μσν. 1. πλημμυρίζω («ἀνὰ τὸ ἄστυ ἐπικυμαίνεται θρῆνος») αρχ. 1. (για στρατό) εισβάλλω ορμητικά («τοῑς ἱππεῡσιν... ἐπικυμαίνειν τὴν φάλαγγα»,… …
32ευκύμαντος — εὐκύμαντος, ον (ΑΜ) 1. αυτός που κυμαίνεται, που κυματίζει εύκολα 2. μτφ. αυτός που αναπηδά όπως το κύμα, ο βίαιος, ο ισχυρός («εὐκύμαντον εἰς θυμόν», Ευστ.). [ΕΤΥΜΟΛ. < ευ + κυμαντος (< κυμαίνω) πρβλ. α κύμαντος] …
33κατακυμαίνω — (Α) (για τη θάλασσα) εγείρομαι με τα κύματά μου εναντίον κάποιου. [ΕΤΥΜΟΛ. < κατ(α) * + κυμαίνω «σηκώνομαι σε κύματα» (< κῦμα)] …
34κύμα — Διάδοση μιας διαταραχής περιοδικής μορφής με πεπερασμένη ταχύτητα στον χώρο, αρχικά εντοπισμένης, η οποία περιέχει ή όχι ένα υλικό μέσο. Η διάδοση αυτή δεν συνεπάγεται σε καμία περίπτωση μετακινήσεις του συνόλου του μέσου διάδοσης, αλλά μεταφορά… …
35κύμανση — η (Α κύμανσις, εως) [κυμαίνω] η κίνηση τών κυμάτων, κυματισμός, παλμική δόνηση, ταλάντευση, κυματοειδής κίνηση νεοελλ. μτφ. 1. αυξομείωση, διακύμανση ή αστάθεια 2. αμφιταλάντευση, δισταγμός, διστακτικότητα 3. φυσ. η μεταβολή ενός φυσικού μεγέθους …
36λειοκυμαίνω — (Μ) (για τη θάλασσα) είμαι σχεδόν γαλήνια, κυμαίνομαι πολύ ελαφρά. [ΕΤΥΜΟΛ. < λεῖος + κυμαίνω (< κῦμα)] …
37ολιγοκύμαντος — ὀλιγοκύμαντος, ον (Μ) αυτός που έχει λίγα κύματα. [ΕΤΥΜΟΛ. < ὀλιγ(ο) (βλ. λ. λιγο ) + κυμαίνω (< κῦμα), πρβλ. πολυ κύμαντος] …
38περικυμαίνω — Α [κυμαίνω] (ποιητ. τ.) σηκώνω κύματα ολόγυρα …
39πολυκύμαντος — η, ο / πολυκύμαντος, ον, ΝΜ νεοελλ. πολυτάραχος, περιπετειώδης (α. «πολυκύμαντη σταδιοδρομία», β. «πολυκύμαντος βίος») μσν. αυτός που κυματίζει πολύ, που έχει πολλά κύματα («πολυκύμαντος θάλασσα», Άννα Κομν.). [ΕΤΥΜΟΛ. < πολυ * + κύμαντος… …
40προσκυμαίνω — Α [κυμαίνω] εφορμώ σαν κύμα εναντίον κάποιου, προσκρούω σε κάτι …
