δῦ δὲ χιτῶν'
111PLUMEUM Opus — apud Dudonem, l. 3. de Moribus, et Act. Normanner. p. 153. Bissosque niveas purpure asque aurô intextas plumeôque mirabilis artisicii holoserica commisit: Graecis recentioribus πλουμίον est seu πλουμμίον. Nam pluma πλουμίον, ut fibla φιβλίον,… …
112RECTA Tunica — Festo et Isidoro, quam sursum versum stantesque texebant: quorum ille addit, Rectae vestimenta sunt virilia, quae Patres liberis suis conficienda curant, ominis causâ. Et quidem, ut constat, vetus fuit texturae ratio, quâ mulieres stantes… …
113SIGILLA — in vestibus, ζώδια sunt, h. e. sigurae vel hominum vel bestiarum, aurô vel purpurâ expressae: sicut clavit, Graecis σημεῖα, rotundae vel quadratae solum, imaginem nullam exprimentes. Hinc ζωδιωτὰ, sigillata. Hesychio, ζωδιωτὸς χιτὼν, sigillata… …
114SISYRA — vox origine Graeca, pellis fuit lanata, quâ lecti insternebantur olim. Amm. Marcellin. de Iuliano l. 16. c. 5. Nocte dimidiatâ semper exsurgens, non e plumis vel stragulis sericis ambiguô fulgore nitentibus, sed ex tapete et Sisyra, quam vulgaris …
115STATUS — positura et situs corporis in pugna est. Cum enim se Gladiatores olim in arma colligebant, sui defendendi et alterius petendi causâ, illam ex arte totius corporis posituram vocabant Statum. Sic Plautus, Milit. Actu 4. sc. 9. v. 12. 13. In Statu… …
116-φι(ν) — Α αρχαϊκό επίθημα ουσ. που απαντά κυρίως στην Μυκηναϊκή. Δηλώνει την τοπική και την οργανική πτώση, συνήθως τού πληθυντικού και συνάπτεται απευθείας στο θέμα τών ονομάτων τής α και γ κλίσης χωρίς συνδετικό φωνήεν, πρβλ. τα μυκην. rewopi = λεFομπ… …
117Χιτώνη — και Χιτωνέα και Κιθώνη, ἡ, Α [χιτών] 1. προσωνυμία τής Αρτέμιδος, η οποία απεικονιζόταν σε κυνήγι φορώντας δωρικό χιτώνα 2. αττικός δήμος στους πρόποδες τής Πάρνηθος, όπου τελούσαν τα Χιτώνια προς τιμήν τής Αρτέμιδος Χιτωνίας …
118άρραφος — ἄρραφος, ον (AM) (για ένδυμα) ο χωρίς ραφή, ο μονοκόμματος («ἦν δὲ ὁ χιτὼν ἄρραφος», ευαγγ. Ιωάννης) αρχ. (για κρανίο) ο αρραφής* …
119αβροχίτων — ἁβροχίτων, ο (Α) αυτός που φορά λεπτό, μαλακό χιτώνα, ο ντυμένος κομψά. [ΕΤΥΜΟΛ. < αβρός + χιτών] …
120αγέστρατος — ἀγέστρατος ο, η (Α) αυτός που οδηγεί τον στρατό. [ΕΤΥΜΟΛ. < ἄγω + στρατός, όπως και τα ἀγέ λαος, ἐλκε χίτων, ἐχέ φρων. Το ε τού α’ συνθετ. είναι δυσερμήνευτο. Πιθ. προήλθε από την προστακτική ἄγε λαόν!, ἔλκε χιτώνα! κ.λπ. Με το ἄγος ως β’… …
