διάνοια
71αδιανόητος — η, ο (Α ἀδιανόητος, ον) αυτός που δεν συλλαμβάνεται ή δεν μπορεί να συλληφθεί με τη διάνοια, κατά συνέπεια ο ακατανόητος, ο ακατάληπτος αρχ. 1. αυτός που δεν καταλαβαίνει, που δεν σκέπτεται 2. μωρός, ανόητος 3. απερίσκεπτος, αστόχαστος. [ΕΤΥΜΟΛ.… …
72αισθητήριος — ια, ιο (Α αἰσθητήριον, το) [αἰσθάνομαι] (το ουδέτερο ως ουσιαστικό) το όργανο καθεμιάς από τις πέντε αισθήσεις νεοελλ. 1. αυτός που αναφέρεται ή ανήκει στις αισθήσεις 2. το ουδ. ως ουσ. το αισθητήριο σε διάφορες φράσεις, όπως «πολιτικό αισθητήριο …
73αιτία — Το γεγονός, η αφορμή από την οποία προέρχεται κάποιο γεγονός ή μια μεταβολή. (Νομ.)Η κατηγορία, η καταγγελία για κάποιο αδίκημα και, σπάνια, το ίδιο το αδίκημα. Α. δικαιοπραξιών. Ο νομικός σκοπός που δικαιολογεί την κατάρτιση δικαιοπραξίας… …
74αλήθεια — Η ακρίβεια. Αυτό που δεν είναι ψευδές ή πλαστό. Αυτό που υπάρχει αντικειμενικά. Η πραγματικότητα. Η α. συνιστά το πρωταρχικό και δυσκολότερο πρόβλημα της ανθρώπινης γνώσης. Είναι το πρωταρχικό, στον βαθμό που η προσπάθεια για την προσέγγισή του… …
75αναγώγιος — ἀναγώγιος, ον (ΑΜ) [ἀναγωγή] αυτός που μεταρσιώνει τη διάνοια …
76αρετώ — ἀρετῶ ( άω) κ. ἀρεταίνω (AM) [αρετή] 1. ευδοκιμώ, προοδεύω 2. διαλέγω τον δρόμο της αρετής 3. φρ. «ἀρετῶσα γῆ», «ἀρετῶσα διάνοια» η γόνιμη, η παραγωγική …
77εγερσίνοος — ἐγερσίνοος, ον (Α) αυτός που διεγείρει τον νου ή τη διάνοια …
78εγκύμων — ἐγκύμων, ον (Α) 1. έγκυος 2. (για γη και φυτά) αυτός που έχει τον σπόρο σε ώρα γονιμότητας 3. (για διάνοια) ο γεμάτος σκέψη …
79ενίζω — (I) ἐνίζω (AM) [ίζω] (αμτβ.) κάθομαι μέσα ή πάνω σε κάτι, εγκαθίσταμαι κάπου («ἀπανθηκότι καὶ σώματι καὶ ψυχῇ οὐκ ἐνίζει Ἔρως» ο Έρωτας δεν κάθεται, δεν εγκαθίσταται μέσα σε μαραμένο σώμα και ψυχή, Πλάτ.) αρχ. τοποθετώ κάτι μέσα ή πάνω σε κάτι,… …
80εναργής — ές (AM ἐναργής, ές) 1. ευκρινής, εμφανής, σαφής, καθαρός, ολοφάνερος («ἰδόντα ὄψιν ἐνυπνίου ἐναργεστάτην», Ηροδ.) 2. (για λόγο) σαφής, ευνόητος, κατανοητός («σημεῑα ἐναργέστερα», Πλάτ.) αρχ. 1. αισθητός, ορατός («χαλεποὶ δὲ θεοὶ φαίνεσθαι… …
