γράφος
21ιερογράφος — ο (Α ἱερογράφος) ο συγγραφέας ιερών βιβλίων νεοελλ. αυτός που ζωγραφίζει ιερά πρόσωπα, μορφές αγίων. [ΕΤΥΜΟΛ. < ιερ(ο) * + γραφος* (πρβλ. ανθρωπο γράφος, ημερο γράφος] …
22ιερόγραφος — ἱερόγραφος, ον (Μ) (για την Αγία Γραφή) αυτός που έχει γραφεί με τρόπο που προσιδιάζει σε ιερά πράγματα. [ΕΤΥΜΟΛ. < ιερ(ο) * + γραφος* (πρβλ. ισό γραφος, μεσό γραφος)] …
23ιστοριογράφος — ο (ΑΜ ἱστοριογράφος) αυτός που γράφει ιστορικά βιβλία, ο ιστορικός. [ΕΤΥΜΟΛ. < ἱστορία + γράφος (< γράφω), πρβλ. διηγηματο γράφος, πεζο γράφος] …
24καινογράφος — καινογράφος, ὁ (Α) πάπ. αυτός που γράφει με νέο τρόπο, με νέο ύφος. [ΕΤΥΜΟΛ. < καινός + γράφος (< γράφω), πρβλ. πεζο γράφος, χρονικο γράφος. Η παροξυτονία προσδίδει στο σύνθ. ενεργητική σημασία (πρβλ. καινόγραφος)] …
25καινόγραφος — καινόγραφος, ον (Α) πιθ. γρφ. αντί καινογραφής*. [ΕΤΥΜΟΛ. < καινός + γραφος (< γράφω), πρβλ. ά γραφος, νεό γραφος] …
26κακογράφος — ο, η (Μ κακογράφος) αυτός που γράφει δυσανάγνωστα, που έχει κακό γραφικό χαρακτήρα. [ΕΤΥΜΟΛ. < κακ(ο) * + γράφος* (πρβλ. ορθο γράφος, ψευδο γράφος). Ο τονισμός στην παραλήγουσα προσδίδει ενεργητική σημ. στη λέξη, αντίθετα προς τον τονισμό στην …
27καλόγραφος — καλόγραφος, ον (Μ) ο γραμμένος καλλιγραφικά. [ΕΤΥΜΟΛ. < καλ(ο) * (< επίρρ. καλά) + γραφος (< γράφω), πρβλ. ιδιό γραφος, ομοιό γραφος] …
28καμπυλογράφος — ὁ όργανο, από ξύλινο ή διαφανές χαρτί, το οποίο χρησιμοποιείται για τη σχεδίαση καμπύλων γραμμών, αλλ. καμπυλόγραμμο. [ΕΤΥΜΟΛ. < καμπύλη + γραφος (< γράφω), πρβλ. λεξικο γράφος, παντο γράφος. Η λ. μαρτυρείται από το 1870 στον Γρηγ. Αλ.… …
29καταστιχογράφος — ο, η αυτός που έχει ως επάγγελμα την καταστιχογραφία, που τηρεί τα λογιστικά βιβλία, ο λογιστής. [ΕΤΥΜΟΛ. < κατάστιχο + γράφος (< γράφω), πρβλ. διηγηματο γράφος, πρακτικο γράφος. Η λ. μαρτυρειται από το 1861 στον Μ. Στ. Μαλαία] …
30κηλογράφος — κηλογράφος, ον (Α) αυτός που έγραφε για θέματα που έχουν σχέση με την κήλη. [ΕΤΥΜΟΛ. < κήλη + γράφος (< γράφω), πρβλ. γλωσσο γράφος, τοπο γράφος] …
